Het echte ‘thuisgevoel’ én de slappe lach

Ik ben een echte ‘thuiszorgmiep’, zei ik altijd. Kon me dan ook echt niet voorstellen dat ik ooit nog eens de overstap van de thuiszorg naar de 24-uurszorg zou maken. Tot ik kennismaakte met Dagelijks Leven. Een plek waar ik samen met de bewoners een echt thuisgevoel creëer, waar ik mijn kennis over onder meer emotie-leren kan inzetten en waar dankzij bewoners als Toos ook nog eens zo af en toe de tranen over mijn wangen lopen van het lachen.

Een aantal jaar geleden moest ik samen met mijn broers en zussen op zoek naar een geschikte zorgplek voor mijn hoogbejaarde ouders, beiden lijdend aan dementie. Vele huizen werden door ons bezocht, maar evenzovele ‘te licht bevonden’. Tot we Het Prins Claushuis van Dagelijks Leven in Nijverdal bezochten. Het huiselijke, het gemoedelijke en de hartelijkheid gaven ons een goed gevoel. We plaatsten mijn ouders op de wachtlijst. Van een opname is het echter niet gekomen, doordat ze kort na elkaar vrij plotseling overleden.

Maar wat ik in Nijverdal had gezien maakte iets in mij los. Toen ik een vacature tegenkwam voor een nieuw te openen locatie van Dagelijks Leven, Het Beekdalhuis in Wierden, besloot ik de sprong te wagen en na 26 jaar thuiszorg de dementiezorg te omarmen.

Samen zaaien en verpotten

Dagelijks leven staat voor zorg als thuis. Dat heb ik wel in de vingers. Ik geniet ervan om juist die ‘thuisgevoel’-momenten in mijn werk op te zoeken. Even samen zitten om een stuk fruit klaar maken. Samen plantjes zaaien, verpotten en het groeiproces volgen. Of even één op één een praatje maken als iemand daar behoefte aan heeft. Ook humor vind ik erg belangrijk. Samen lachen verbindt, zorgt voor contact, kan ontlading geven. Van sommige situaties kun je zelfs wekenlang lol hebben, ook in de dementiezorg!

Emotieleren

Jaren geleden volgde ik een workshop over emotieleren bij dementie. Dit ging over het moment dat een (positieve) emotie heel sterk wordt gevoeld. Vervolgens wordt deze emotie gekoppeld aan een handeling of gebeurtenis. Zo wist niemand van de groep nog wat hij of zij twee weken geleden om 10.00 uur ’s ochtends aan het doen was, maar had iedereen wél helder voor de geest wat ze deden op het moment dat het nieuws over de aanslag op de Twin Towers Nederland bereikte. Een paar weken terug gebeurde er iets, waardoor ik weer sterk aan deze workshop moest denken.

De slappe lach

Als ik een bewoner steunkousen aantrek, ga ik op een krukje zitten zodat ik deze handeling met een rechte rug kan uitvoeren. Zo ook deze ochtend bij Toos (fictief). Ik help haar met douchen en ga daarna op een voetenbankje naast haar zitten. Ik leg haar been op mijn schoot. Op het moment dat ik de kous over haar voet wil schuiven, zak ik met een harde knal door het krukje. Toos en ik kijken elkaar verschrikt aan terwijl ik hulpeloos op de grond lig te spartelen, met mijn benen in de lucht. Maar wanneer ze in de gaten heeft dat ik mij niet bezeerd heb, krijgen we beiden de slappe lach. De tranen rollen over onze wangen.

‘Of was jij dat soms?’

En óf ze deze heerlijke, ongedwongen lachbui goed gevoeld heeft. Weken later hoef ik maar te vragen of haar voetenbankje wel stevig genoeg is, of haar ogen beginnen alweer te glimmen. Ze weet goed te vertellen dat er laatst iemand doorheen gezakt is. Steevast voegt ze er bezorgd aan toe dat het ook wel gekker had kunnen aflopen. Vervolgens kijkt ze me dan eens goed aan en vraagt: “of was jij dat soms?”

Zo fijn om telkens weer even een stukje vrolijkheid bij haar naar boven te kunnen halen en daarmee direct een beroep op haar zorgzaamheid te doen. Ik hoop nog lang samen met Toos na te kunnen genieten van het krukjesverhaal!