Mooie muziek én een speurtocht op de donderdagochtend

Vrijwilligers, ze zijn moeilijk te vinden. Je wil natuurlijk graag dat ze bij de doelgroep passen. Er moet een klik zijn. Gelukkig hebben wij bij Het Rietveldhuis een aantal topvrijwilligers. Zo zijn er op de donderdagmorgen welgeteld drie aanwezig. Eén bespeelt de piano, één de accordeon en één zingt. Een prachtig stel samen. Op dat moment geef ik de zorg voor onze bewoners met dementie met liefde uit handen, een vertrouwd gevoel.

Het is weer donderdag en de twee heren en de dame zijn gearriveerd. Na een kopje koffie met de bewoners in de huiskamer, vertrekken de vrijwilligers naar de activiteitenruimte om de instrumenten en hun keel op te warmen. Onze bewoners horen de muziek en lopen maar al te graag met me mee om ervan te genieten. Zo af en toe wip ik binnen om met mijn “gekke vel” aan er nog wat extra vrolijkheid in te brengen. Wanneer onze bewoners genieten, geniet ik ook. Het is prachtig om al die blije gezichten te zien. Maar aan alle vrolijkheid komt ook een eind. Ik doe de deur van de activiteitenruimte open en swing nog mee met het laatste liedje. Daarna begeleid ik samen met mijn collega’s onze bewoners naar de huiskamer voor de maaltijd.

Van wie is die vreemde jas?

Dan kijk ik naar buiten en zie daar een bewoner lopen met een vreemde jas aan. Ik frons mijn wenkbrauwen en vraag me af van wie hij dit exemplaar heeft geleend. Al snel is het me duidelijk: de accordeonspeler is zijn jas kwijt! Ik schiet in de lach en zeg tegen hem dat ik denk dat ik weet waar de jas is. En jawel hoor. Mijn gedachte was juist! Samen met de vrijwilliger loop ik naar de man toe en vraag of hij zijn jas wel uit wil doen, omdat deze niet van hem is. Hij vertelt dat de jas aan de kapstok hing en hij graag iets warms aan had om naar buiten te gaan. Ik zeg dat dit een prima idee was.

Eind goed al goed, denk ik, maar toch niet. De vrijwilliger voelt in zijn jaszak dat de sleutel van zijn auto is verdwenen. Tja, dit gaat nog een hele zoektocht worden, ben ik bang. De man die de jas had geleend, kan zich niets herinneren van een sleutel. Begrijpelijk, want in Het Rietveldhuis verblijf je niet voor je zweetvoeten.

Op zoek naar de sleutel

Met alle collega’s en natuurlijk de vrijwilliger van de verdwenen sleutel gaan we op zoek. Gelukkig is er iemand met een hele goede speurneus die de sleutel terugvindt in de bloempot bij de voordeur. Wat een opluchting. De vrijwilliger had zijn vriendin al gebeld dat hij later zou komen en misschien wel moest blijven slapen in Het Rietveldhuis. Dit laatste was niet nodig, maar was het wel zo geweest dan hadden we hem goed verzorgd!