Koffieverhalen in Het Verkeerstorenhuis

Om half 8 spring ik op mijn fiets richting Nootdorp om de bewoners van Het Verkeerstorenhuis op de vroege ochtend van een en ander te voorzien. Vaak verschijnt de eerste al om 10 voor 8. Nog snel even de boter en jam in schaaltjes doen en de kaas op een bordje, terwijl de bewoners op hun eigen tempo aanschuiven voor hun favoriete ontbijt.

Een boterham met gestampte muisjes en een beschuit met suiker.

Twee boterhammen, dubbel en in vieren, zonder boter met jam (of soms hagelslag, en ja dat kan óók zonder boter…!).

Twee beschuiten met hagelslag. En soms nóg twee.

Een schaaltje Brinta en een boterham met vruchtenhagel.

Plakje ontbijtkoek?

‘Humor, ik kan niet zonder’

Ondertussen is er altijd tijd voor een gezellig praatje en een grap. Humor is in Het Verkeerstorenhuis in grote mate aanwezig. Gelukkig, want ik kan in mijn werk niet zonder.

Zo zet ik tijdens mijn koffieronde voor een bewoonster een kop koffie neer. Zij kijkt ernaar en zegt: “ja dag, je hebt melk in mijn koffie gedaan.” Ach, antwoord ik, “wat dom. Zal ik die er even uitzeven?” Ze kijkt me aan en zegt: “haha jij bent ook niet wijs, geloof ik.”

Tegen deze zelfde dame durf ik het aan om, als ze op kousenvoeten op de gang loopt, te zeggen: “hé heb je nieuwe schoenen?” Ze kijkt (dat wel….) naar beneden en moet erg lachen.

Het onderwerp kleding doet het sowieso altijd goed.

“Wat een mooie blouse heb je aan.”
“Dank je.”
“Mag ik hem een keer lenen?”
“Ja hoor, prima, maar dan wil ik jouw groene polo.”

Geweldig toch…?

Tranen van ontroering

Toen ik laatst naast een bewoonster zat, nadat ik haar een kop thee had gegeven, keek ze me aan en verzekerde ze me dat ik ‘goud waard was’. Tranen van ontroering vulden mijn ogen. “Het is dat het nu niet kan maar ik zou je zo een zoen willen geven”, zei ik.

Zij zag geen coronaprobleem. “Niemand ziet het, gewoon doen joh!”

‘Geen zorgen’

Vanmorgen schonk ik twee bewoners na hun ontbijt een kop koffie in. Ik ging er even bij zitten en zei dat ik het leuk zou vinden om met hen een gedichtje te maken. In een mum van tijd kwam dit pareltje eruit:

Het is een dag vol pracht
Wie had dat ooit verwacht
Iedereen is buiten
waar de vogeltjes fluiten
We hebben geen zorgen
want we wórden verzorgd

Behalve humor is er ook zeker dichtkunst aanwezig in Het Verkeerstorenhuis.