‘Vier weken is nog zo kort na een leven lang op de boerderij’
Lees meer
Ik moest wel even nadenken, toen mij werd gevraagd of ik de opleiding tot Gespecialiseerd Verzorgende Psychogeriatrie zou willen volgen. ‘Ik heb toch al heel wat jaartjes niet meer écht in de boeken gezeten’, was zo’n kreet die door mijn hoofd spookte. Hoewel ik lezen leuk vind en hiervan regelmatig iets opsteek, is doelgericht léren weer heel iets anders. Toch besloot ik de sprong te wagen.
Op 28 mei 2020 startten wij, een groep enthousiastelingen uit de regio Zuid-Oost Nederland, met de opleiding tot GVP, die ons meer liet kennismaken met belevingsgerichte zorg, zintuigactivering en kleinschalige woonvoorzieningen. Via praktijksituaties en -opdrachten kwamen zaken als moeilijke situaties en onbegrepen gedrag aan de orde. Belangrijk onderdeel was de reflectie op het eigen handelen.
Pietje precies
Het was zeker leerzaam. We leerden van elkaar terwijl we praktijksituaties behandelden. Ook legden we verschillende proeven van bekwaamheid af; uitgediepte praktijksituaties om de herkomst van bepaald gedrag te ontdekken, het geven van scholingen en onderzoeken welke organisaties er in een keten samenwerken. Bijzonder leerzaam, maar het uitwerken kostte ook (best wel) wat tijd. Dat kwam ook wel een beetje door mijzelf; omdat ik een ‘pietje precies’ ben op dat vlak, wilde ik dat het er voor het oog ook leuk uitzag. Wanneer de teksten dan klaar waren zorgde ik eerst voor een leuke opmaak voordat het naar de beoordelaar gestuurd werd.
“Nee pap, leer het nog maar een beetje beter!”
Best wat werk dus, maar wat deze jongen écht lastig vond, was het uit het hoofd leren van de lesstof. Dan merk je dat leeftijd wel een rol speelt. Wat je vroeger op de middelbare school in een namiddag in je hoofd stampte, is zo’n dikke twintig jaar later toch heel andere koek. Thuis leefden ze wel met me mee. Mijn dochter Nienke, die ik normaal gesproken met woordjes, talen, aardrijkskunde en geschiedenis help, draaide de rollen om en reageerde streng: “Nee pap, dat staat er niet helemaal, dus leer het nog maar een beetje beter!” Uiteindelijk lukte het en met een ‘dikke’ voldoende kon ik weer verder.
Zoeken naar de microfoon
Daarbij waren er door corona maar een tweetal lessen fysiek in Oisterwijk, de overige lessen werden online gegeven. De hele dag naar een schermpje kijken is al vermoeiend. Als je dan ook nog eerst op zoek moet naar de aan-knop van de microfoon voor je op iemand kunt reageren… Een groot deel van de opleiding online volgen zorgt er bovendien voor dat je je medestudenten toch ietsje minder goed kent. Tijdens pauzemomenten, waarin je normaliter gezamenlijk optrekt, trok ik nu de deur van mijn studeerkamer dicht en ging ik alleen of met mijn vrouw een boterham eten.
Diplomering GVP
Nog één lesdag en dan volgt, als het goed is, de diplomering. Ik zal het brainstormen over lesopdrachten met mijn begeleidster Francine missen, maar denk dat ik als aanspreekpunt en vraagbaak iets soortgelijks terugkrijg.
Binnen Dagelijks Leven wordt er nu gewerkt aan een rode draad voor de GVP’ers die in elke regio een eigen ‘sausje’ krijgt. Ik ben benieuwd!