Babypop wordt familielid bij mevrouw met dementie

Trots laat ze mij de foto zien van haar ‘kleinkind’. “Wat een schatje is het toch zuster, de kinderen zijn zo blij met hun gezin.” Ik knik en bewonder de foto: “ze zien er heel gelukkig uit”.

Gelukkig met haar babypop

Een paar weken geleden kreeg een bewoonster met dementie van haar familie een babypop, omdat ze steeds opzoek was naar haar doodgeboren kindje. Ze werd er zo verdrietig en wanhopig van dat ze haar kindje niet kon vinden. Haar familie had gelezen dat een babypop soms rust, veiligheid en geborgenheid kan bieden aan mensen met dementie. Ze was dolblij met haar ‘kind’. De eerste dagen werd de babypop volop geknuffeld en mocht ze van hand tot hand gaan in de huiskamer. Alle bewoners reageerde er positief op. De pop werd gewiegd en regelmatig werden er kinderliedjes gezongen voor de ‘baby’.

Babypop wordt echte baby

Na verloop van tijd sloeg haar gedrag om. Het begon heel subtiel. Eerst kwam de vraag of ze de babypop mocht omkleden. Een keer van kleding wisselen leek haar wel fijn. Zo gezegd, zo gedaan. De familie nam wat oude babykleding mee en de pop kon worden omgekleed. Daarna merkten we dat ze haar rollator als wandelwagen begon te gebruiken en dat ze tijdens het eten geen rust meer had om aan tafel te zitten. Was haar kindje wel veilig? Kreeg het wel te eten? Moest het niet worden verschoond? In de beginfase van haar veranderende gedrag hielp het nog wel om haar gerust te stellen. “Geen zorgen, mijn collega heeft je babypop net eten gegeven” vertelden we haar. Haar gedrag nam steeds extremere vormen aan en de babypop werd een obsessie. ‘s Nachts werd ze wakker omdat ze de babypop hoorde huilen. Ze was ervan overtuigd dat ze te maken had met een echte baby: háár baby. De pop die eerst rust en plezier gaf, werd een bron van onrust en grote zorg voor haar.

Een nieuwe kleindochter

In overleg met de psycholoog besloten we te blijven benadrukken dat het een babypop was en geen kindje. Daarnaast spraken we af om te observeren hoe ze zou reageren als we de pop af en toe weg zouden halen en op vaste momenten weer aan zouden bieden. Niets hielp, medicatie leek de enige oplossing. Binnen Dagelijks Leven proberen we het gebruik van medicatie zo lang mogelijk uit te stellen. Daarom gingen we nog een laatste keer om tafel met de familie. Zij wilden graag meedenken in een passende oplossing. Toen ontstond het idee: “wat als we de pop komen ophalen en onze moeder hartelijk bedanken voor de oppasdagen?” Dezelfde middag kwamen ze nog op bezoek. Moeder werd hartelijk bedankt voor het oppassen. De babykleding werd samen met mevrouw ingepakt en ze liep mee naar de auto om ‘het gezin’ uit te zwaaien. De volgende ochtend kregen we als team een foto in de mailbox, van de familie met de babypop tussen hen in. De foto werd geprint en aan haar gegeven en op het dressoir gezet.

En je vraagt je vast hoe het nu met mevrouw is? Die is een trotse oma die aan iedereen de foto laat zien van haar prachtige ‘kleinkind’ en de gelukkige ‘ouders’.