Supertrots op de schildersclub: “Zo bijzonder, op deze leeftijd nog een eigen expositie”

Ietwat gespannen loop ik deze zaterdagochtend de activiteitenruimte van Het Stalkaarsenhuis in. Opgelucht zie ik dat alles nog staat zoals ik het gisterenmiddag heb achtergelaten. Samen met mijn collega-activiteitenbegeleider Margreet, heb ik daar de hele boel op zijn kop gezet. We hebben hard gewerkt om er een heuse expositieruimte van te maken. En nu ik hier weer naar binnen loop, word ik helemaal blij van hoe mooi de ruimte is geworden.

Alle schilderijen en kunstwerken hebben een mooi plekje gekregen. Klaar om bewonderd te worden door medebewoners, familie, buren en andere genodigden. Even schiet het door mijn hoofd: wat als er nu bijna niemand komt kijken? Dat zou zo teleurstellend zijn voor ‘mijn’ schilderclub, want aan het enthousiasme van de deelnemers ligt het niet.

‘Is mijn zoon ook wel uitgenodigd?’

De kunstenaars worden om 10.15 uur verwacht, de officiële opening volgt om 10.30 uur. En zoals het vaak ook bij het schildersuurtje op de woensdagmiddag gaat, komen vandaag Henriette en Pia al veel eerder de AB-ruimte binnen, omdat ze zo’n zin hebben om te schilderen. Beiden kijken goedkeurend rond en ontdekken tot groot plezier hun eigen schilderijen. Ik zie Henriette nog even haar eigen schilderijen op de tafel naar voren schuiven, zodat deze extra goed te zien zijn. Pia vraagt of ik haar zoon ook wel uitgenodigd heb. Ze wil hem zo graag haar schilderijen laten zien. Dat ze deze vraag de afgelopen dagen al heel regelmatig eerder aan mij gesteld heeft, geeft wel aan hoe belangrijk dit voor haar is. Ook vandaag antwoord ik enthousiast: “ja hoor, uw zoon komt zeker te weten, hij wil het niet missen.”

Hierna druppelen de overige schilderclub-deelnemers, medebewoners en een aantal familieleden binnen. Om 10.30 knik ik naar mijn clubje schilders en krijg enthousiaste knikjes terug. We kunnen de expositie officieel gaan openen. Ik vertel de aanwezigen over hoe het allemaal een klein jaar geleden begon. Dat was met een opmerking van drie dames, tussen neus en lippen door. Zij gaven aan het jammer te vinden dat ze niet meer schilderden. Dat hadden zij voorheen thuis altijd met zoveel plezier gedaan. Dagelijks Leven heeft als visie zorg te willen bieden ‘net als thuis’, en kijkt vooral naar wat nog wel mogelijk is. Daardoor was het idee voor een schildersclub snel geboren.

Mozart bij de schildersclub

Met als resultaat dat er nu elke woensdagmiddag door een trouw clubje bewoners geschilderd wordt. En ik mag de trotse schilderdocent van dat clubje zijn. Het is zo ontzettend mooi om te ervaren hoe iedereen geniet. Iedereen is een aantal uur geconcentreerd bezig met het creëren van zijn of haar werkstuk. Het uiteindelijke resultaat is niet belangrijk, het gaat er echt om dat iedereen er plezier aan beleeft. Met op verzoek Mozart aan op de achtergrond, want dat werkt zo heerlijk ontspannend. De gemiddelde leeftijd van het schildersclubje is ruim 90 jaar. Hoe bijzonder is het dat je op deze leeftijd nog eens je eigen werk kan tentoonstellen op een heuse expositie?

Alle spanning vooraf bleek voor niets. De belangstelling was echt enorm. De hele ochtend heerste er een gezellige drukte in de activiteitenruimte. Heel veel bezoekers zijn een kijkje komen nemen. Zij genoten allemaal van de gevarieerde en kleurrijke schilderijen. Ik genoot vooral van het enthousiasme waarmee de deelnemers van ‘mijn’ schildersclubje hun werkstukken presenteerden en na afloop stralend aangaven zo genoten te hebben. Zo zeer dat Henriette en Pia mij op het hart drukten dat ik er aanstaande woensdag gewoon weer moest zijn. Er moet namelijk hard gewerkt gaan worden aan nieuwe schilderijen. “Zo kunnen we snel weer zo’n gezellige expositie houden.”