‘We zijn geneigd warme zorg te bieden, maar zit de bewoner daar wel op te wachten?’
Lees meer
Het is ‘s ochtends in Het Wilderinkhuis altijd een drukke bedoening tijdens het koffie-uurtje. Iedereen zit aan de koffie of thee met wat lekkers en ondertussen pak ik de krant erbij. Terwijl ik zoek naar een leuk artikel om te bespreken, wordt er her en der al gezellig gekletst. Herman is er ook bij, als één van de weinige heren.
Dat is uniek.Herman is er niet zo’n fan van om tussen al die kakelende vrouwen te zitten. Volgens Herman zijn vrouw’n net siepel’n, ie möt der allenig moar van huul’n . Meestal zit hij er dan ook stilletjes tussen. Maar als Herman iets zegt, nou dan zegt ie ook wat…
Van zonnepanelen naar glühwein naar borstrokken
Ik vind een artikel over zonnepanelen die geplaatst worden langs de snelweg. We bespreken of we dat nou wel of niet willen. Zoals het een goed dameskransje betaamt, verandert het onderwerp naadloos van zonnepanelen naar glühwein en van glühwein naar borstrokken enz, enz. Je kent het wel. Uiteindelijk belanden we op het onderwerp huisdieren.
De cavia van Truus
We gaan het kringetje rond en iedereen vertelt of en wat voor huisdier ze hebben gehad. Rieky heeft een kanarie gehad en Antje een hond, Bobby. Ze had Bobby allemaal kunstjes geleerd. Uiteindelijk komen we uit bij Truus. Truus vertelt dat ze vroeger een cavia heeft gekregen van haar vader. Antje wil weten of je een cavia ook tam kunt krijgen. Dit is het moment dat Herman besluit om zich in het gesprek te mengen en zegt: “Moet je hem tegen de muur gooien, dan wordt-ie vanzelf wel tam.”
IJzige stilte
Even is het ijzig stil aan tafel maar dan beginnen de dames één voor één te grinniken totdat iedereen tot tranen toe aan het lachen is. Ondertussen zit Herman fier rechtop met een grijns op z’n gezicht en twinkelende ogen van trots.
Ik heb zo’n gevoel dat we Herman wat vaker zullen zien bij het koffie-uurtje.