Hoe krijg je bewoners aan het gymmen?

Wanneer mijn wekker gaat en ik rustig wakker word, bedenk ik me dat het vandaag donderdag is. Een van mijn vaste werkdagen als activiteitenbegeleider bij Dagelijks Leven. Donderdag is de dag waarop ik ’s morgens – het is inmiddels een vast ritueel –  een bewegingsactiviteit geef.

Klaar voor de start

Ik neem de krant mee en loop vrolijk de huiskamer binnen van onze woonzorglocatie voor mensen met dementie. Samen met de bewoners drink ik een bakje koffie en lees ik de krant voor. Beetje bij beetje zet ik me schrap. Mij is namelijk bekend dat wanneer ik benoem dat het weer tijd is voor de wekelijkse “gymnastiekles” een aantal bewoners steevast de neus ervoor ophaalt.

Ik zie enkele dames al glimlachen. Dit is het juiste moment! Ik vraag aan de dames die aan de tafel zitten of ze met me meegaan. Er verschijnen de nodige denkrimpels, dus ik vertel dat we iets leuks gaan doen. Gewoon even gezellig met elkaar. Er wordt her en der wat gemompeld. Een dame komt in de benen en ja hoor, voor ik het weet gaat de hele groep dames mee. Het spreekwoord: wanneer er 1 schaap over de dam is… geldt voor dit moment maar al te goed.

Geen zin in gym

Ik begeleid iedereen naar de Activiteitenruimte, waar de muziek op de achtergrond aanwezig is. Doordat ik vrolijk meezing en wat danspasjes erbij maak merk ik dat iedereen er blij van wordt. De stoelen heb ik in een grote kring gezet. De dames zoeken ieder een plaatsje uit en ik ga er ook gezellig tussen zitten. Wanneer iedereen rustig zit begin ik te grinniken en zeg: “ja dames, het is weer donderdag en tijd voor de gymnastiek!” Dan zeggen ze in koor: “Getsie, dat dachten we al.”

We beginnen op de maat van de muziek te lopen. Daarna worden de schouders en de armen losgemaakt. Ze mopperen over pijntjes in de spieren. Het enthousiasme spat er, op zijn zachts gezegd, niet vanaf.

Ik bedenk me geen moment. In plaats van statische oefeningen, moeten we een spel spelen! Ik deel zakjes uit in verschillende kleuren. Wordt de kleur genoemd? Dan is het de bedoeling dat dit zakje in de ton gegooid wordt. Best lastig, maar de dames leren snel. Daarna spelen we zitvoetbal. Het gelach dendert door de activiteitenruimte. Ik introduceert met veel bombarie het laatste spektakel: Het spel met de ballon.

Het spel met de ballon

Ik geef iedereen een stuk dubbelgevouwen isolatiebuis. Als een stel ondeugende schoolmeisjes geven ze me met de buizen een klap op de kont. Ze proesten het uit van het lachen. Ik blaas een ballon op en de oogjes beginnen te glunderen. “Het is de bedoeling om de ballon met de buizen zo lang mogelijk hoog te houden” zeg ik. En daar gaan ze, als een stel fanatieke topsporters slaan ze erop los. Wat een lol heeft iedereen! …En pijntjes? Die zijn nergens meer te bekennen.

Het woord ‘gymnastiek’ hoef je niet te noemen bij ons in huis, maar hoe geweldig is het dat ze er toch zo van kunnen genieten!?