“Samen aan tafel lijken we net een groot gezin”
Lees meer
Ik ben Isabel, 41 jaar, en werkzaam als verzorgende IG. Drie jaar geleden begon ik als helpende bij het Molenveldhuis in Horst na jaren uit de zorg te zijn geweest. Na mijn zorgopleiding heb ik ongeveer een jaar in het verzorgingshuis gewerkt. Maar ik was jong en het onregelmatig werken paste daar niet bij. Dus ging ik “tijdelijk” in de modebranche werken. Dat werd zo’n 20 jaar. Ik heb in die tijd altijd geweten dat er een moment zou komen dat ik terug zou keren. In 2017 was het zo ver…
In dat jaar werd er vlak bij mijn huis, een straat verderop, een nieuwe woonzorglocatie van Dagelijks Leven gebouwd. Op de website stond alleen een vacature open voor een kok. Ik wilde zo graag weer werken met ouderen en in de keuken aan de slag gaan leek me een mooi begin. Dus trok ik de stoute schoenen aan en solliciteerde. Tot mijn grote verbazing werd ik uitgenodigd!
Tijdens de autorit naar het sollicitatiegesprek voelde ik me heel rustig. Als deze baan voor mij bestemd was zou ik hem zou krijgen. Daar was ik van overtuigd. Gedurende het gesprek werd al snel duidelijk dat er ook een vacature voor helpende was. Van binnen deed ik stiekem een vreugdedansje. Een dag later kreeg ik een telefoontje… ik was AANGENOMEN!
Dankbaar en blij
Inmiddels werk ik als verzorgende IG en ben ik bezig aan de laatste loodjes van de opleiding Gespecialiseerd Verzorgende Psychogeriatrie. Een opleiding volgen ten tijde van corona valt niet mee. Ik heb het soms best moeilijk gehad en stond in december zelfs op het punt om mijn opleiding te beëindigen. Dan zou ik later wel een keer opnieuw te starten. Gelukkig is dat niet nodig geweest. Mijn locatiemanager keek naar mogelijkheden om me adem te geven. Iets waar ik haar nog altijd dankbaar voor ben. Dat is het voordeel van werken bij Dagelijks Leven. Je werkt nauw samen met je locatiemanager waardoor je ook écht gezien wordt. En wat bén ik blij dat ik niet gestopt ben. Het is zo’n waardevolle opleiding.
Puzzelstukjes op hun plek
Ik heb tijdens de opleiding geleerd om breed te kijken en daarbij de persoon niet uit het oog te verliezen. We hebben de verschillende vormen van dementie bestudeerd, de fases die iemand met dementie doorloopt en welke benadering daarbij hoort. Wat ik het meest waardevol aan de opleiding vind is dat ik geleerd heb om de mensen écht te zien.
Zo ook een van onze bewoners. Hij was vaak boos en soms zelfs agressief. Achter elk onbegrepen gedrag zit altijd een oorzaak. En ik was vastberaden er bij hem achter te komen wat deze oorzaak was. Door in zijn medische geschiedenis en levensverhaal te duiken en gesprekken te voeren met familie en de specialist ouderengeneeskunde vielen de puzzelstukjes al snel op hun plek.
Het verschil maken als verzorgende
De nieuwe dagstructuur die ik vervolgens voor hem heb opgezet, zorgde ervoor dat het boze en agressieve gedrag afnam. Het douchen werd verplaatst naar de avond en er met een sensor zorgden we ervoor dat we in de nacht snel bij hem konden zijn als hij wakker werd. Zo kon hij niet in de stress schieten doordat hij gedesoriënteerd wakker werd.
De bewoner ontspande langzaam maar zeker en maakte weer grapjes. Het grootste compliment voor mij was toch wel de blijdschap die ik zag in de ogen van de mantelzorgers toen ze vertelden dat ze hun vader weer zagen zoals zij hem kennen. DIT is waarom ik verzorgende ben: om een verschil te maken, iets te kunnen betekenen en de laatste levensjaren van onze bewoners zo prettig mogelijk vorm te geven.
Op naar Venray
De kennis die ik tijdens de opleiding heb opgedaan neem ik mee naar Het Rooyhuis, waar ik sinds kort werk. Een nieuwe locatie in Venray die op 23 april is geopend. Ik kijk ernaar uit om jullie in mijn volgende blog mee te nemen in mijn werk als Gespecialiseerd Verzorgende Psychogeriatrie.