‘Ik weet niet meer hoe jij heet. Het is ook niet zo belangrijk. We kennen elkaar toch?’
Lees meer
Laatst vroeg iemand mij of ik een baan had. Voordat ik antwoord kon geven, zei mijn man: “mijn vrouw heeft een hobby.” En ja, daar moet ik hem gelijk in geven. Mijn baan als activiteitenbegeleider bij Het Rietveldhuis is eigenlijk ook mijn hobby. Ik doe het met veel liefde en heel veel plezier. Natuurlijk is het niet altijd hosanna, maar ik probeer er toch altijd weer iets moois van te maken. Zo ook deze vrijdag…
Vrijdagochtend is voor mij altijd de ochtend van de uiterlijke verzorging, of zoals ik altijd zeg; lekker tutten in de activiteitenruimte. Vandaag vraagt een bewoonster ’s morgens aan mij of ik haar nagels wil verzorgen. “Ja natuurlijk”, antwoord ik. Of het vrijdag is, vraagt een andere bewoonster, die ons gesprek volgt. Nou, dan begin ik wel te glimmen. Een aantal activiteiten doen we wekelijks, op vaste momenten. Hoe mooi is het dan dat een bewoonster aan de hand van een vraag en antwoord de link legt met de dag die het vandaag is?
Soms is het alleen al fijn om een praatje te maken
Na de uiterlijke verzorging-ochtend, zet ik ‘s middags de deur van de activiteitenruimte open zodat iedereen kan binnenlopen. Er klinkt een zacht muziekje uit de radio en op tafel heb ik van alles uitgestald, waaronder stiften en een kleurboek, breiwerkjes, boekjes en tijdschriften. Zo voelt iedereen zich welkom. Soms wordt er niet veel gedaan, maar vinden bewoners het fijn om even een praatje te maken of gewoon lekker rommelen in een kast.
‘Een kopje koffie zonder koekje, dat kan niet!’
Mijn plan voor deze middag is om samen een cake te bakken. Lekker, voor vanavond bij de koffie. Terwijl ik richting de keuken loop om de benodigdheden te pakken, vraag ik of er nog iemand zich geroepen voelt om te helpen? Er is een dame die hier wel oren naar heeft. Dit verbaast me niets, want zij kan altijd erg genieten van alle zoetigheid. Een kopje koffie zonder een koekje, dat kan voor haar echt niet!
Met een grote glimlach begint ze aan de snoeppartij
Terwijl ik alle benodigdheden in een kom doe, helpt de dame mij met het mixen van het geheel. Het is nog een hele klus, maar ze redt zich er aardig mee. Na een poosje vraag ik of ik het even over zal nemen, want ik zie dat ze er moeite mee heeft. Zo klop ik nog eventjes stevig door, om daarna de mixer stop te zetten en de gardes uit het beslag te halen.
Wanneer ik opzij kijk, zie ik dat haar ogen glinsteren. Ik bedenk me niet en vraag of zij een garde wil om deze af te slikken. De zucht die ik dan hoor, komt uit haar tenen. Het is een zucht van van geluk en met een grote glimlach begint ze aan de snoeppartij. De blik die ik in haar ogen zie, ontroert me. Ze is even weer het kleine meisje dat van haar moeder de garde kreeg om schoon te snoepen. En wat een geluk: het blijft niet bij deze ene, want een mixer heeft twee gardes!