Mijn eerste bezoek aan een huis van Dagelijks Leven

Even een hand op een arm. Rondjes wandelen door de tuin om de rust terug te vinden.  Een gesprekje daar, een grapje hier. Tijdens mijn eerste bezoek aan een huis van Dagelijks Leven zie ik hoeveel warmte en aandacht er is voor elke individuele bewoner. Vanuit het zorgteam, maar ook tussen bewoners onderling. Ik zie ook dat de bewoners het ritme bepalen, niet de klok. Eigenlijk heel gewoon, maar daarom juist zo bijzonder.

Als content marketeer mag ik me bezig gaan houden met alles wat met tekst te maken heeft. Ik vermoedde vooraf al dat bij een organisatie als Dagelijks Leven genoeg mooie verhalen te vertellen zijn. Dan moet je natuurlijk wel weten waar je over schrijft. Echt even kennismaken met het hart van de organisatie: zorgmedewerkers en bewoners. Gauw op bezoek bij een van de huizen dus!

Daar blijkt meteen dat iedereen echt op zijn of haar eigen tempo leeft. Waar de een nog fijn van zijn ontbijtje geniet, zitten de meesten al aan de koffie. Iemand leest een krantje, een ander ginnegapt met een medewerker. Het is rustig, gezellig. En vooral gewoon echt als thuis. Ik had me natuurlijk al flink verdiept in de manier van werken van Dagelijks Leven, maar nu ik het in het echt zie realiseer ik me pas echt hoe bijzonder deze manier van wonen met zorg eigenlijk is.

Zeker geen regulier verpleeghuis

Dat begint al met de uitstraling van het huis. Door het kleinschalige karakter voelt het heel anders dan een regulier verzorgings- of verpleeghuis. De inrichting is sfeervol, huiselijk en verre van massaal. Dat er twee woonkamers en een aparte activiteitenruimte zijn draagt daar zeker aan bij. De sfeer is direct een stuk intiemer en meer als thuis dan wanneer er één grote gemeenschappelijke ruimte zou zijn. En het brengt mensen in beweging, zie ik al snel nadat ik binnen ben.

Wanneer de eerste activiteit van de dag op het punt van beginnen staat, verplaatst het grootste deel van de bewoners zich namelijk al snel richting de activiteitenruimte. Omdat de kinderen van het nabijgelegen kinderdagverblijf al een tijd niet meer op bezoek zijn geweest heeft de activiteitenbegeleider bedacht om samen een schilderij vol vlinders te maken. Zo kunnen de bewoners aan de kinderen laten weten dat ze gemist worden. Een bewoner zorgt ervoor dat een leeg canvas blauw wordt geschilderd, terwijl de rest vlinders inkleurt om erop te plakken.

Over verzorgingshuizen, haken en voetbal

Ondanks de hoge mate van concentratie vliegen de verhalen over tafel. Over die tijd dat een woonzorglocatie als deze ondenkbaar was, omdat de kinderen nog voor hun ouders zorgden wanneer het lastig werd om zelfstandig te wonen. Over haken, breien en voetbalwedstrijden. Over de moestuintjes buiten. Over hoe lekker een advocaatje met slagroom is. Ook worden er genoeg complimenten uitgedeeld. “Wat doe je dat mooi.” “Jij kan het wel heel netjes.” “Wat een mooie kleuren!” “Een meesterwerk; kan zo aan de muur in een museum.” Het mag ook gezegd worden: de vlinders zijn prachtig.

Tijd tekort

Het eindresultaat krijg ik niet meer te zien. Het is alweer bijna tijd om aan tafel te gaan; voor mij het moment om te vertrekken. De kok vertelt dat hij vanochtend goed geholpen is met het schoonmaken van de boontjes, die zo samen met gehaktballen en aardappels geserveerd worden. Een van de bewoonsters vertelt dat ze ook in de keuken aan de slag is geweest, terwijl ze de prachtige deken laat zien die ze voor haar buurvrouw heeft gehaakt. En dan is ze ondertussen ook nog bezig met het breien van een trui voor haar kleinzoon. “Ik kom tijd tekort hier”, zegt ze met een grote lach. Ik snap het; ik vind het jammer dat ik alweer weg moet!

Geschreven door:
Karin Veldwachter
Content marketeer bij Dagelijks Leven