‘Écht warme zorg voor mensen met dementie’ in Coevorden

Bij Het Drostenhuis in Coevorden is het echt ‘gewoon, zoals thuis’, zeggen zussen Rita en Erna. Niet alleen voor hun moeder, die in de woonzorglocatie voor mensen met dementie woont, maar ook voor henzelf. “Ik dacht laatst: zal ik mijn pantoffels meenemen, om hier in huis mee rond te lopen? Ik zou het zo doen.”

De verhuizing naar Het Drostenhuis voelde alsof ze vanonder een koude douche in een warm bad terechtkwamen, vertellen de zussen. Na het overlijden van hun vader, die altijd zo liefdevol voor zijn vrouw zorgde, kwam Rita en Erna’s moeder eerst in de crisisopvang terecht. “Vier traumatische weken volgden”, zegt Rita. “Ze vonden daar dat mijn moeder ‘maar eens moest stoppen met huilen’, als ze verdrietig was. Ze begrepen niet dat zij in één klap alles kwijt is geraakt. Haar huis, haar bekende omgeving en boven alles haar man. Ze zouden dit jaar 60 jaar getrouwd zijn.”

“Onze ouders hadden één wens, en dat was samenblijven”, vult Erna aan. “Ik denk dat dat ook is waarom hij zichzelf altijd weggecijferd heeft”, zegt Rita. “Zo voor haar gezorgd heeft: hij deed alles. Omdat hij wist: als ik het niet meer kan, dan worden we uit elkaar gehaald.” Hun moeder is eigenlijk al zolang zij zich kunnen herinneren ziek geweest, legt Erna uit. “Hernia’s, reuma, drie herseninfarcten en nu dementie. Dat ze zoveel van elkaar hielden, heeft hen staande gehouden. Mijn vader begreep mijn moeder écht. Door haar herseninfarcten kan mijn moeder zich al lange tijd niet goed uiten, maar hij wist altijd wat zij wilde zeggen.”

‘Je bent hier gewoon een mens, met je eigen karakter en hobby’s’

Ook in Het Drostenhuis nemen medewerkers daar de tijd voor, merkt Rita. “Ze hadden al heel snel in de gaten dat mijn moeder veel meer begrijpt en meekrijgt dan te zien is. Het is warme zorg, echt warme zorg. De medewerkers kijken naar iemand als degene die hij of zij is. Je bent hier gewoon een mens, met je eigen dingetjes: je eigen karakter, je hobby’s. Het is misschien daarom ook dat mijn moeder hier zo’n andere kan van zichzelf laat zien. Ze hield altijd heel erg van stilte, maar hier… We hebben haar studio ingericht, maar volgens mij is ze er nooit, zit ze altijd in de woonkamer of bij de activiteiten.”

Erna: “We staan ook te kijken van hoe zij reageert op de zorg, en andersom. Je moet bijvoorbeeld echt moeite doen om haar aan het lachen te krijgen. Maar nu, bij bepaalde zusters, ze hoeft ze maar aan te kijken en ze heeft direct een lach op haar gezicht.”

‘Geen medicatie, maar denken in mogelijkheden’

Het team kijkt per situatie wat het beste is voor de bewoner en de verwanten, hebben de zussen gemerkt. “Niets volgens een vast draaiboek. En over de inzet van de medicatie hebben we ze al helemaal nooit gehoord. Mijn moeder is bijvoorbeeld ‘s nachts veel wakker en onrustig. Medewerkers hebben gemerkt dat het helpt om even rustig bij haar te zitten en samen een gebed te lezen. We denken dat ze de nabijheid van mijn vader mist. Daarom proberen we nu ook een verzwaringsdeken, om te kijken of dat haar die geborgenheid geeft die zij mist. Dat is echt denken in mogelijkheden.”

“Het is hier echt gewoon zoals thuis”, zegt Erna. “Als mijn moeder niet naar bed wil, dan blijft ze toch lekker televisie kijken in de woonkamer? Voor ons is de drempel ook heel laag om bezoek te komen. Het mag altijd, en je bent ook heel vrij. Zelf je kopje koffie of iets uit de kastjes pakken: dat is allemaal geen probleem.” Lachend: “Maar dat moeten wij nog een beetje leren, vrees ik. Hoewel ik laatst wel dacht: zal ik mijn pantoffels meenemen, om hier in huis mee rond te lopen? Ik zou het zo doen.”

‘Warme zorg, dan maar wat verder weg’

Dat thuisgevoel hebben de zussen al vanaf het begin, toen ze van een bekende hoorden over de huizen van Dagelijks Leven in Hardenberg en besloten een kijkje te nemen. “De manier waarop we daar ontvangen werden was al zó warm, zo fijn. Maar: op dat moment geen plek. Toen zei de locatiemanager: ik ga jullie ontzorgen. Die ene zin, die hadden wij zo nodig. Dat je weet: er is iemand die naar je luistert, die je begrijpt.”

Gelukkig was er in Het Drostenhuis in Coevorden wel een studio vrij. Rita: “Je gunt echt iedereen zo’n plek. Het is zo jammer dat bij ons in de omgeving Nieuwleusen niet zo’n huis van Dagelijks Leven staat. Maar we weten dat ze hier goed zit, dat helpt. Warme zorg gaat voor ons echt boven de afstand. Dan maar wat verder weg.” Erna: “En als ik denk aan wat mijn vader hiervan zou vinden, dan denk ik dat hij heel blij zou zijn met Het Drostenhuis. Dat is voor ons heel belangrijk.”