Mooie muziek én een speurtocht op de donderdagochtend
Lees meer
Je leest het op veel plekken: “Wij bieden belevingsgerichte zorg.” Maar wanneer je nieuwe collega’s spreekt, blijkt dat de realiteit toch ietsje anders in elkaar zit. Jammer. Bij Dagelijks Leven ervaar ik dat we écht met onze bewoners meebewegen. Wanneer er iemand onrustig is in de middag en vraagt waar diens ouders zijn, vertel ik dat die nog aan het werk zijn en straks komen. Maar we gaan nog veel verder, als het gaat om belevingsgerichte zorg.
‘Wie blijft er dan vannacht bij mij slapen?’
In de avond looptHarriët door de gang. Wanneer ik haar vraag of ik ergens mee kan helpen, geeft ze aan dat ze op zoek is naar haar kinderen. Ik vertel haar dat haar kinderen naar een vergadering zijn en dat het laat kan worden. “Dat is ook fraai, en mij laten ze dan hier”, vervolgt Harriët. Ik loop met haar naar haar eigen studio en laat Harriët zien dat haar kinderen geregeld hebben dat ze vannacht bij ons mag blijven. In de studio ziet ze haar eigen spulletjes staan. Dat stelt haar maar deels gerust. “Morgen komen ze weer”, vul ik aan. Dat is niet voldoende voor Harriët. “Wie blijft er dan vannacht bij me slapen?” In haar mimiek zie ik dat ze wat bang is.
Er staat een grote leren stoel in de studio van Harriët. Ik wijs ernaar en zeg tegen haar: “Ik slaap vannacht ook hier, op de stretcher.” Harriët kijkt, ik zie aan haar lichaamshouding dat ze wat ontspanner wordt. Ze zegt: “Dat is fijn!”
Wanneer Harriët haar pyjama aan heeft en op bed ligt, zeg ik tegen haar dat ik even ga kijken of de deur gesloten is. Daarna ga ik onderuit zitten in de stoel. Deze staat een stukje bij het bed van Harriët vandaan. Ik wens haar ‘welterusten’, zij vraagt nog een paar keer hoe laat haar kinderen morgen komen, vervolgens wordt er nog een ‘Weesgegroetje’ gebeden en dan gaat ze slapen. Ik wacht enkele minuten, sta vervolgens op en loop naar de deur. En Harriët… die slaapt in de meeste gevallen vele uren achter elkaar.
Altijd met respect
Benadering gaat altijd met respect voor onze bewoners, dat staat bovenaan. In een scholing ‘onbegrepen gedrag’ geef ik collega’s ook altijd mee: “Kijk naar de mens, dat ze een ziektebeeld hebben dat onder de verzamelnaam dementie valt staat niet bovenaan, de persoon, onze bewoner dus, staat bovenaan.”
Belevingsgerichte zorg, ook op sfeervolle momenten
Onlangs huurden we een (rolstoel)busje en gingen collega Monique en ik met enkele bewoners naar Museum Terug in de Tijd in Horn. Het weer liet het toe, dus besloten we onderweg in de bossen van het Leudal te picknicken. Aan de picknicktafel kwamen de verhalen naar boven. Over hoe onze bewoners dit vroeger ook wel eens deden, maar bovenal dat het lang geleden was dat ze op deze manier een broodje hadden gegeten.
Vervolgens door naar het museum. Hier was veel te zien van vroeger: etalages van een ouderwetse kruidenierswinkel, naaimachines die de dames nog herkenden van hun eigen thuis, een oude Daf, kleermaker, en zo meer. Er was een en al herkenning. Op de terugweg vlogen de complimentjes door de bus. En wat mooi is: Enkele bewoners spraken er de dagen daarna nog over.
Je hoort vaker mensen in de zorg zeggen ‘we doen het voor de bewoner’, een beetje eencontainerbegrip . Maar zeg nu zelf: Met de benadering van Dagelijks Leven kun je écht zeggen: ‘wij doen het voor onze bewoners!’