‘Deze nachtdienst staat direct in mijn persoonlijke top drie’
Lees meer
“Als we klaar zijn ga ik met Antje een rondje wandelen”, zegt Bea, terwijl we gezellig met z’n allen aan het afwassen zijn. Nou is er iets dat je moet weten over Antje en Bea. Deze dames, of zoals ik ze ook wel eens liefkozend noem, “de bende van ellende”, zijn zowat met elkaar vergroeid aan de heupen. Ze zijn besties, elkaars BFF’s. Ze hebben vaak de grootste lol en zitten dan te grinniken als twee puberende bakvisjes. De dames halen de nodige streken uit en zorgen dus voor heerlijk wat leven in de brouwerij.
Dus, de dames willen wandelen. Aangezien het weer wisselvallig is, zegt mijn collega Annemarie dat het misschien niet zo’n goed idee is. We halen de weer-app erbij en laten ze zien dat er regen op komst is. De dames beginnen te lachen en Antje zegt: ‘’We zijn niet van suiker hoor!” Eigenwijs als ze zijn, gaan ze op pad, gewapend met een GPS.
Als Wendy van Dijk in Moordvrouw
Nog geen vijf minuten later begint het al licht te spetteren, waarna het al snel met bakken uit de lucht komt. We besluiten dat ik ze maar moet gaan halen met de auto. Ik voel me een beetje als Wendy van Dijk inMoordvrouw als ik in de auto spring en op de telefoon check waar de voortvluchtigen zich bevinden. Helaas heb ik niet zo’n knappesidekick als Wendy (sorry Annemarie). Ik zet de achtervolging in en race door de straten van Hengelo op zoek naar Thelma en Louise.
‘Ooh, kijk, het is een groene!’
Eenmaal op de plaats delict aangekomen lijken de vogels alweer gevlogen. De app op de telefoon geeft aan dat ze nog ergens in de buurt moeten zijn. Goed om me heen kijkend, zoek ik de straten af naar het voortvluchtige duo. Als ik ze uiteindelijk vind, lopen ze op hun dooie gemakje steeds verder weg van Het Wilderinkhuis. Ik rij met mijn auto de stoep op en toeter. Als ik uit de auto stap hoor ik ze lachend roepen; “Ooh kijk, het is een groene!”
Bea en Antje zijn kletsnat van de regen. De paraplu van Antje, die aan de zijkant van haar rollator is bevestigd, is niet gebruikt. Als ik ze daarop wijs beginnen ze nog harder te lachen. “Oeps”, zegt Antje. Ik verzoek de dames om achterin mijn auto plaats te nemen terwijl ik met man en macht probeer om Antjes rollator achterin mijn Hyundia i10 te stouwen.
Antje en Bea grinnikend op de achterbank
Tien minuten later ben ik nog geen steek verder en voel ik de straaltjes regenwater langs mijn rug lopen. Dat Antje en Bea grinnikend de achterbank van mijn auto zo langzamerhand in een zwembad veranderen doet mijn humeur ook geen goed. Vriendelijk doch ferm verzoek ik Bea om op de bijrijdersstoel plaats te nemen zodat ik kan proberen de rollator naast Antje op de achterbank te proppen.
Eindelijk kunnen we weer terug naar Het Wilderinkhuis en staan we al snel als verzopen katjes op de deurmat. De dames krijgen een lekkere warme douche, droge kleding en een lekker glaasje advocaat met slagroom. Een beetje teleurgesteld kan ik u meedelen dat mij niets van dat alles is aangeboden. Ik kan hier dan ook maar één ding uit concluderen: misdaad loont…