‘We zijn geneigd warme zorg te bieden, maar zit de bewoner daar wel op te wachten?’
Lees meer
Met mijn eerste kop koffie in de hand lees ik voor mijn verantwoordelijke dienst begint het dossier van onze bewoners. Hoe is het de vorige dag en in de nacht gegaan? Het Heiakkerhuis is nog in stilte gehuld. Tot ik de eerste bewoonster over de gang hoor lopen. Ze komt binnen in haar pyjama en beantwoordt mijn “goeiemorgen” vol enthousiasme met een mooie glimlach op haar gezicht die haar hele gezicht laat stralen. Er is niks mooiers dan zo de dag te beginnen.
Langzaamaan worden meer bewoners wakker en begin ik met mijn collega’s van die dag met het ondersteunen bij de ADL. We helpen de bewoners daar waar zij ondersteuning nodig hebben, hier en daar met wat humor om de lachspieren te activeren.
Als we klaar zijn met de zorg is het tijd voor een koffiemomentje en een gezellig praatje onder elkaar. Onze bewoners delen liefdevol mooie herinneringen met ons, voordat sommigen naar de activiteit van die ochtend gaan. Ook worden hier en daar grapjes gemaakt: humor is een belangrijk onderdeel van het dagelijkse leven in ons huis.
‘Kom je helpen? Dat vind ik fijn’
Als ik tegen het eind van de ochtend naar beneden loop voor het uitdelen van de medicatie word ik vriendelijk begroet door een bewoonster die niet naar de activiteiten gaat. Ze zwaait enthousiast naar mij. “Kom je helpen?” vraagt ze met een glimlach, “dat vind ik fijn.”
Als ik haar uitleg dat ik haar medicatie kom geven en deze ook laat zien, zie ik een dankbare glimlach. Ze heeft pijn en is blij met de pijnstilling. Als ik naar de volgende bewoner ga vraagt ze of ik dadelijk nog terugkom. Ik beloof haar dat ik dat doe. Natuurlijk houd ik mijn belofte en ga ik later nog even terug voor een praatje.
Tijdens het middageten lijkt het altijd net alsof we een groot gezin zijn dat aan tafel gezamenlijk de maaltijd deelt. Ook bewoners geven dat aan op de momenten dat we het erover hebben. Vaak leidt dat tot gesprekken over hoe groot de families vroeger vaak waren en wat een gezelligheid dat gaf. Na de maaltijd helpt bijna iedereen mee met het opruimen en de afwas. Drukte en gezelligheid aan het aanrecht, rondom de tafel en bij de kast waar de spulletjes weer netjes ingezet worden.
Soms voelt het niet eens als werk
Sommige bewoners gaan na het eten even rusten op hun kamer, anderen blijven in de woonkamer om bijvoorbeeld samen tv te kijken. Met regelmaat wordt er ook muziek aangezet en zitten we gezellig aan de woonkamertafel te genieten van de klanken van de jaren 60, 70 en 80. Soms wordt er gedanst door de bewoners. Met elkaar, of met ons. En bijna altijd zingen er meerdere nachtegaaltjes mee.
Het is een heerlijke manier om op deze manier te kunnen werken. Soms voelt het niet eens als werk, maar meer als een manier van leven. En hoe snel is het dan weer 15.00 uur. De werkdag is voorbij gevlogen en er zijn mooie herinneringen gemaakt. Weer een dag samen met onze bewoners doorgebracht, zoals thuis.