‘Verwanten en vrijwilligers? Van onschatbare waarde!’

Als verpleegkundige in opleiding bij Het Houwinghuis kom ik jullie vaak tegen. Verwanten en vrijwilligers. Echtgenoten, kinderen met partners, kleinkinderen, vrienden en vriendinnen, neven, nichten, sportmaatjes en oude buren. 

Onlangs zag ik veel van jullie tegelijkertijd. Op onze locatie werd een sponsortocht georganiseerd om geld in te zamelen voor een felbegeerde duofiets. De eerste gezamenlijke gebeurtenis op grotere schaal sinds onze opening; daarna gooiden de coronamaatregelen lange tijd roet in het eten. Ik had die dag dienst en mocht het feest van een afstand bekijken. En wat was het een mooi gezicht: eindelijk ontmoetten al onze mensen elkaar weer en was er een feestelijke stemming!

Dementie bestond even niet

Verwanten herkenden elkaar en de bewoners genoten van de sponsorrondjes op de geleende duofietsen, samen met vrijwilligers, personeel en hun naasten. Het was een heerlijke dag met veel gulle giften van belangstellenden. Dit was onmogelijk geweest zonder de belangeloze inzet van allen. Uiteindelijk is er een mooi bedrag opgehaald voor de fiets, die natuurlijk als doel heeft samen actief bezig te zijn. Samen op de duofiets een brood of een bloemetje halen, samen naar de markt of terras; die mogelijkheid is nu dichterbij.

Tijdens deze mooie actie bestond dementie niet en was iedereen gelijk aan elkaar!

Van onschatbare waarde

Het is zo fijn dat we zo vaak op de hulp van verwanten en vrijwilligers kunnen rekenen. Zij zijn van onschatbare waarde in de benadering en verzorging van onze bewoners. De verwanten kennen onze bewoners en hun voorgeschiedenis het beste, en hebben door een levenslange verwantschap een vertrouwensband. Door de handvatten die zij ons bieden, kunnen wij onze bewoners nog beter begeleiden.

Samen beschrijven wij de levensgeschiedenis van onze bewoners, die we bewaren in de zorgplannen. Alle collega’s zijn zo goed mogelijk op de hoogte van deze voorgeschiedenis. Op het moment dat wij elkaar niet begrijpen, kan het kennen van de mens in het verleden helpen in het heden.

De wacht overnemen van de politieagent en thee met de nachtzuster

Zoals de wetenschap dat we de schooldirecteur, die aanzien genoot, het beste met extra respect kunnen benaderen. Spanning wegnemen, door even aan de politieagent die nu slaapproblemen heeft uit te leggen dat ik de wacht overneem. ‘s Nachts thee drinken met de oud-verpleegkundige die vaak nachtdiensten werkte. Door dit onderdeel van de identiteit van onze bewoners er te laten zijn, ontstaat er vertrouwen. Mensen zijn trots op hun oude functie en leven in hun beleving soms ook weer in die tijd.

Het is daarnaast fijn hulp te mogen inroepen als wij als zorgverlener niet kunnen helpen. Zoals de schoondochter die haar schoonvader op komt halen voor een wandeling op de dijk omdat hij de onbedwingbare behoefte heeft om te wandelen. De vrolijke blik en ontspannen houding bij terugkomst? Goud waard. Of de mannelijke vrijwilliger, die zoveel evenwicht brengt door de aandacht voor de dames en de “mannenpraat” met de heren. Onze tuin, volgroeid met onkruid, ziet er weer opgeruimd uit na een dag hard werken door een groep vrijwilligers en verwanten.

Ik mag het zien vanaf een afstand en het maakt mijn werk zoveel mooier. Bedankt mooie mensen, we doen het samen!