Die lach op het gezicht, daarvoor is Frank vrijwilliger

Frank Naaijkens is een van die onmisbare vrijwilligers die met tijd, aandacht en leuke activiteiten het verschil maken in het dagelijks leven van de bewoners van Het Ussenhuis in Oss. “Mijn naam herinneren de bewoners zich niet, maar ik voel wel dat ze mij op een bepaalde manier herkennen”

Drie dagen in de week is hij aanwezig in het huis. Hij weet dan ook precies hoe de onderlinge verhoudingen zijn en met welke activiteiten hij de bewoners een plezier doet. “We proberen het de mensen naar de zin te maken, voor zover dat mogelijk is. Met welke activiteiten zoal? Van alles en nog wat, eigenlijk. Veel bewoners vinden wandelen leuk. Dat kan in een groep met mensen die nog mobiel zijn. Of alleen, met iemand in een rolstoel. Soms wel een uurtje of langer. Of ik neem mensen mee op de duofiets. Het is bijzonder om te zien dat bewoners dan toch soms herkenningspunten ontdekken. Dan zeggen ze: zo meteen komen we bij die grote vijver.”

Muziek verbroedert

Verder doet hij bijvoorbeeld geheugenspelletjes en helpt hij activiteitenbegeleidster Anne-Marie bewoners te mobiliseren voor de gymnastiek. “Maar je ziet vooral dat muziek verbroedert. Als je de eerste regel van een bekend liedje zingt, ‘daar bij die molen’ bijvoorbeeld, dan is binnen de kortste keren iedereen aan het zingen. Verder zijn het ook veel dagelijkse bezigheden; glas wegbrengen bijvoorbeeld, of boodschappen doen.”

Als voorzitter van de wijkraad was Frank 5,5 jaar geleden een belangrijke gast tijdens de opening van Het Ussenhuis. Dat hij nu sinds een half jaar als vrijwilliger zijn steentje bijdraagt als vrijwilliger bij de kleinschalige woonzorglocatie heeft ermee te maken dat hij in de ziektewet zit, na een indrukwekkende loopbaan in de farmaceutische industrie. Hij doet daarnaast ook vrijwilligerswerk bij het plaatselijke ziekenhuis en voor een stichting die vluchtelingen leert fietsen.

“Vrijwilliger worden bij Het Ussenhuis kan ik iedereen aanraden. Vooral omdat je hier echt met mensen te maken hebt. Het mooiste vind ik het als ik voor een lach op een gezicht kan zorgen. De bewoners weten mijn naam niet, denk ik. Het is niet als ik binnenkom dat ze zeggen: ‘hoi Frank’. Maar ik voel wel dat ze mij op een bepaalde manier herkennen. Mijn gezicht, denk ik.”

Bewondering voor het team

Frank heeft daarnaast ook veel plezier met de medewerkers van Het Ussenhuis. “Dat is ook belangrijk. Ik heb ook ontzettend veel bewondering voor ze: wat zij doen, is echt ontzettend knap. Wanneer je werkt met mensen met een ziekte als dementie zie je eigenlijk alleen maar achteruitgang. Dat lijkt me heel moeilijk. Als vrijwilliger moet je ook wel veel geduld hebben hoor. Je krijgt bijvoorbeeld continu vragen als ‘ken je de Ussenstraat?’, ‘waar is mijn dochter?’ of iemand blijft maar zeggen dat hij naar huis moet.”

Maar daartegenover staan vooral ook veel mooie momenten, vervolgt Frank. “Een van de leukste middagen was afgelopen zomer, toen we het vijfjarig bestaan van het huis vierden. Echt feest. Alle bewoners deden mee; polonaise, hossen, een lekker frietje uit de frietkraam erbij. En vooral veel lachen, hè. Plezier hebben met elkaar, dat is toch het belangrijkste.”

Ook vrijwilliger worden bij een huis van Dagelijks Leven? Klik hier voor meer informatie.