“En daar stond ik dan, met een soepkop aan mijn oor”
Lees meer
De nachtdienst, het moet je liggen. Persoonlijk heb ik er niet veel moeite mee om in de nacht te werken. Je zou denken dat deze diensten over het algemeen rustig zijn, omdat iedereen dan slaapt. Maar niets is minder waar. Nachtelijk dwalen kan je in een adem noemen met dementie. Mensen worden wakker, zijn in de war, en gaan vervolgens dwalend op zoek naar antwoorden. En denk jij dat nachtdiensten saai zijn? Nou dan heb je het mooi mis! Laatst had ik er één die direct in mijn persoonlijke top 3 van leukste nachtdiensten belandde.
Aan het begin van mijn nachtdienst loop ik de trap op, terwijl de klanken van Django Wagner mij al tegemoet komen. “Ik kijk je in je mooie blauwe ogen….” In de huiskamer zie ik drie dames met een grote glimlach voor de tv zitten. Het is een vast clubje dat regelmatig nog wakker is op dit tijdstip. Ze kijken via YouTube naar een aflevering van ‘Muziekfeest op het plein ‘.
Mijn collega zegt dat ze nog niet naar bed willen omdat ze op het laatste nummer wachten. Ook zij is in een opperbeste stemming en danst nog een keer voor het beeldscherm langs. De dames beginnen hartelijk te lachen. “Kijk eens zuster, mooi hè?” zegt een van de dames. Ze wijst naar het scherm. De blijdschap straalt ervan af en is aanstekelijk. Voor ik het weet gaan mijn heupen ook van links naar rechts. Lachend verontschuldig ik me bij de dames om naar de overdracht te gaan.
‘Stralende ogen, een lach van oor tot oor, wiegend op het ritme’
Na de overdracht neem ik weer een kijkje in de huiskamer om te peilen of ze al naar bed willen. Meestal is dat rond dit tijdstip wel het geval. Maar nee hoor: ze zitten nog altijd aan de buis gekluisterd en genieten volop. Ik besluit me bij hen te voegen. Alleen kijk ik niet naar het scherm maar naar de drie dames. Stralende ogen, een lach van oor tot oor, wiegend op het ritme van de muziek. Ik merk dat ik zelf ook alweer automatisch mee begin te bewegen. En voor ik het weet zitten we samen luidkeels mee te zingen.
Het onvermijdelijke effect van muziek; je blij voelen, heeft toegeslagen. Alle onzekerheid die dementie met zich meebrengt is naar de achtergrond geschoven. Geen spanning, geen stress, alleen maar genieten!
Ook komen er oude herinneringen tot leven door de accordeon die te horen is. Dit is toch leven, denk ik bij mezelf. Ik besluit “een rondje van de zaak” te geven en vraag wat ze willen drinken. “Doe maar een kopje thee”, zegt er één en de andere dames knikken instemmend. Ah, rooibosthee met honing, denk ik. Dat helpt wellicht om rustig te gaan slapen.
‘Net als vroeger, na een avondje stappen met vriendinnen’
Maar niets is minder waar. Om 00.15 uur vraag ik aan één van de dames of ze misschien al naar bed wil. “Nee, ik wacht nog even op het laatste nummer”. Maar ja, dat laatste nummer gaat er nog lang niet komen. YouTube staat op automatisch afspelen en speelt dus steeds weer een nieuwe aflevering van ‘Muziekfeest op het plein’ af. Maar hoe leg ik dat aan hen uit? Ik besluit het te laten gaan en hun feestje niet te bederven. Je leeft immers maar één keer. “Goed, ik heb nog wel wat werk te doen vannacht. Ik ga hiernaast op kantoor de medicijnen bijvullen”, zeg ik. “Als jullie mij nodig hebben, roep maar.” Uiteindelijk komt een van de dames mij om 1.00 uur mededelen dat ze het wel welletjes vinden.
Eén voor één begeleid ik ze naar bed. Zacht fluisterend en giechelend lopen we over de gang. We willen de andere bewoners, die al slapen, natuurlijk niet wakker maken! Het doet me denken aan vroeger, toen ik zelf na een avondje stappen met vriendinnen thuiskwam. Om 1.30 uur ligt iedereen in zijn bed. En wanneer ik ‘s ochtends zelf in mijn bed kruip hoor ik nog altijd het liedje van Django in mijn hoofd. “Ik kijk je in je mooie blauwe ogen…”