“De belangrijkste lessen leerde ik van onze bewoners met dementie”

Ik schrijf deze blog precies twee jaar nadat ik als verzorgende IG bij Het Houwinghuis in Den Helder startte met de BBL-opleiding tot verpleegkundige. Een bewogen tijd: een opleiding volgen als werknemer, als moeder, als vriendin, als vrouw van. Alle vrijetijdsbesteding op pauze. Dan ook nog corona, de wereld komt tot stilstand. Thuis studeren, terwijl ook de peuter, de tiener en de puber online les volgen.

Als verzorgende IG in opleiding tot verpleegkundige had ik één dag per week les en mocht ik, terwijl een groot deel van de wereld thuiswerkt, drie dagen naar mijn werk in Het Houwinghuis. Elke dienst voelde als een voorrecht. Wij in de zorg mochten contact hebben met onze bewoners, met mondkapje weliswaar, maar zo waardevol.

‘Als ik geslaagd ben, gaan we samen lunchen’

Ik weet veel van onze bewoners, maar deel op een luchtige manier ook een deel van mijzelf met hen. Zo ook met mevrouw Bruintjes (met toestemming van mevrouw en verwanten genoemd). Haar dementie bevindt zich in een gevorderd stadium, wat heel erg zwaar is voor haar en haar verwanten. Tijdens de verzorging vraagt zij regelmatig waar ik de afgelopen dagen was en ik vertel dan dat ik op school zat om een nog betere zuster te worden. Mevrouw begint dit te onthouden en aan het einde van de studie vertel ik over de cijfers die ik haal. Als ik geslaagd ben, spreken we af, gaan we samen lunchen.

Maanden verstrijken, mevrouw wordt ziek, ik slaag voor mijn diploma en mevrouw is verdrietig… ze is bang dat we het niet meer kunnen vieren. Maar ze knapt op en dan breekt de dag aan dat we op lunchdate gaan. Eerst samen naar de Hema, “wat een mooie zaak”, oude bekenden ontmoeten, verse bloemen kopen en dan lunchen met saté en een borreltje. Het is voor velen van ons gewoon, maar voor deze mevrouw die de wereld moeilijk overziet een grote uitdaging. Ze geniet van haar kruin tot aan haar tenen, even is ze zichzelf weer, een genot om te zien.

Het belangrijkste leer je niet op school

Ik leerde tijdens mijn opleiding complexere verpleegtechnische vaardigheden, gesprekstechnieken en samenwerken met andere disciplines zoals fysiotherapeuten, diëtisten en artsen. Ik deed verdiepende kennis op over de werking van het lichaam, van spieren, botten en organen tot op celniveau. Hierdoor leer je de bewoner nog beter te kennen: je herkent symptomen in relatie tot een ziekte, maar ook hoe je ervoor kan zorgen dat iemand met een ziekte zich comfortabel voelt, bijvoorbeeld door complementaire zorg.

Toch weet ik op zo’n moment als met mevrouw Bruintjes weer dat ik het belangrijkste niet per se op school heb geleerd, maar tijdens mijn werk bij Dagelijks Leven. Door me te verdiepen in de belevingswereld van de mens met dementie; Ken mij, hoor mij, zie mij, laat mij…

Ik ontdekte ook dat er in de zorgopleidingen nog veel meer verdieping mag komen in het verzorgen van en de omgang met mensen met dementie. Onderwerpen als palliatieve zorg en mondzorg mogen meer aandacht krijgen. Ik ben mijn werkgever dankbaar voor deze kans, maar ook voor hun missie om ons te scholen in deze onderwerpen. Ook mijn collega’s, leidinggevende en familie hebben mij gesteund zodat ik mijn doel kon behalen. En nu is het mijn beurt om deze kennis weer door te geven aan mijn (nieuwe) collega’s!

Elke dag een lichtpuntje, een overwinning

Een mooie tekst na mijn slagen stond in een kaart van mijn leidinggevende: “Afstuderen is slechts een concept. In het echte leven studeer je elke dag af. Afstuderen is een proces dat doorgaat tot de laatste dag van je leven. Als je dat kunt begrijpen, maak je het verschil.” (Arie Pencovici)

Ik hoop collega’s te inspireren de opleiding te gaan volgen, maar ook geïnteresseerden te enthousiasmeren voor een baan bij Dagelijks Leven. Het is een mooie verrijking op je kennis. Het mooiste leer je tijdens het contact met onze bewoners: elke dag een lichtpuntje, een overwinning, dan is hun én jouw dag weer geslaagd!