‘Waar ben je nog, als mensen aan je gevoel voorbijgaan?‘
Lees meer
Het is zondagmorgen en ik lig nog lekker in mijn bed. Mijn wekker had ik wel gezet, maar ik word wakker van alle prachtige vogelgeluiden. Wat heerlijk om zo de dag te beginnen. De vogeltjes genieten van de mooie nazomer en stiekem hebben ze vast mooier gezongen om mij mee te laten genieten. Ik kan je wel vertellen dat het is gelukt. Terwijl ik naar beneden loop in mijn ochtendjas hoor ik ineens de kerkklokken luiden.
Ik blijf een moment stil staan om dit in me op te laten nemen. De kerkklokken doen me denken aan vroeger, toen ik nog thuis woonde. Op de een of andere manier voelt het nog dan nog meer als een echte zondag. Kerkklokken op zondag, het hoort er eigenlijk bij. Zelf ben ik niet gelovig opgevoed, maar deze geluiden geven me wel een fijn gevoel. Een gevoel waardoor mijn hart een sprongetje maakt.
De kerk is niet voor iedereen belangrijk
Voor de bewoners van Het Rietveldhuis is er één keer in maand de mogelijkheid om naar een kerkdienst te gaan. Het is een dienst die voor iedereen vrij toegankelijk is. Sommige mensen horen het woord “kerk” en zeggen meteen dat ze er liever niet heen gaan. Begrijpelijk, want de kerk is niet voor iedereen even belangrijk. Toch vertel ik altijd dat het een leuk samenzijn is en soms zijn er dan toch mensen die zeggen, ach ik wil toch wel mee. Naderhand komen ze met een blij gezicht de zaal uit en vertellen dat ze een leuke middag hebben gehad.
Maar voor sommige bewoners speelt de kerk juist wél een belangrijke rol. Als ik na de middagmaaltijd aankondig dat er om half 3 ’s middags een kerkdienst is in de activiteitenruimte, is er een dame die daarna telkens vraagt hoe laat het is. Ze wil niets van de dienst missen. Wanneer het dan zover is gaat zij als eerst naar binnen en is ze blij dat ze een mooi plekje heeft gevonden.
“U bent in slaap gevallen”
Op zondagmorgen zit dezelfde dame klaar voor de televisie in de huiskamer om ook dan niets te missen van de kerkdienst die wordt uitgezonden. We proberen haar dan zo min mogelijk te storen. Zo af en toe loopt er iemand van de “groene polo-familie” binnen om te kijken of alles nog in orde is.
Terwijl een van mijn collega’s om het hoekje kijkt ziet ze de dame met de ogen dicht voor de tv zitten. Omdat ze weet dat deze bewoonster het liefst niets mist van de kerkdienst, roept ze een aantal keer. Ze wordt vlot wakker. Ze kijkt met een glimlach opzij om daarna verder te kijken. Een moment later wordt er wederom om het hoekje gekeken. En ja hoor: weer is de dame in slaap gevallen. Na wat roepen, kijkt ze op. “Wat is er?” De groene polo zegt: “U bent weer in slaap gevallen.” Waarop ze antwoordt: “ach dat ziet HIJ daar toch niet!”