Soms is het in het belang van een bewoner nodig om zorg te verlenen waar deze bewoner of de vertegenwoordiger het niet mee eens is. Als die zorg toch wordt gegeven, uiteraard na zorgvuldig overleg, spreken we van ‘onvrijwillige zorg’. In deze situatie is de Wet zorg en dwang (Wzd) van toepassing.
Onvrijwillige zorg is volgens de Wzd alleen toegestaan als er geen alternatieven mogelijk zijn. Dit is tevens het uitgangspunt van Dagelijks Leven. De bewoner krijgt in principe altijd vrijwillige zorg; onvrijwillige zorg is echt het laatste middel als het niet anders kan.
Wanneer écht blijkt dat er iets moet gebeuren, omdat er anders ernstig nadeel kan ontstaan voor de bewoner of zijn of haar omgeving, zullen zorgmedewerkers altijd eerst samen met de vertegenwoordiger kijken naar mogelijke alternatieven of minder zware maatregelen. Dit is maatwerk, waarbij we de middenweg tussen kwaliteit van leven en veiligheid van de bewoner proberen te vinden. Als onvrijwillige zorg toch wordt ingezet dan blijven we hierover in gesprek met de vertegenwoordiger van de bewoner.
Wilt u meer weten over de Wet zorg en dwang, precies ontdekken wat deze wet betekent voor uw verwant bij Dagelijks Leven of bent u op zoek naar specifieke informatie over artikel 21 van de Wzd? Lees onze informatiefolder.