‘Ik voel me hier thuis. Dit ís mijn thuis’

Het alleen wonen, dat beviel Nettie maar niets. Nee, doe haar de gezelligheid van Het Ringbaanhuis maar. “Alleen thuis kon ik me best eenzaam voelen. Hier doe ik overal aan mee. Schilderen, wandelen, gewoon gezellig bij elkaar zitten: ik vind alles leuk, als het maar samen is.”

Ja, ze gedijt goed op mensen om zich heen. Nettie is dan ook opgegroeid in een grote familie, met zes broers en drie zussen. “Toch moest ik hier wel wennen hoor. Overdag ging het goed, maar ik moest ’s nachts weleens huilen, dan had ik een beetje heimwee.” Inmiddels is daar geen sprake meer van, gaat ze monter verder. “Ik ben hier echt op mijn gemak, voel me hier thuis. Dit ís mijn huis.”

Elke dag familie op bezoek

Nettie zit helemaal op haar plek. Ze kan dan ook met iedereen goed opschieten, vertelt ze met een grote glimlach. Dan gaan we samen wandelen, even naar de Jumbo of gewoon even naar buiten. Ja, gezellig.” En ze krijgt heel veel bezoek van familie. Bijna elke dag. Voor koffie, om samen een rondje te fietsen op de duofiets of haar mee te nemen voor een uitje of om ergens op visite te gaan. “Ze zijn allemaal dol op jou”, zegt Marion tegen haar moeder. “Ze zeggen ook dat je minimaal 100 jaar oud moet worden, hè? Maar jij hebt ook altijd heel voor hen gezorgd.” Nettie knikt. “Ik heb m’n beroep gemist, zeg ik altijd. In de verzorging. Ik heb altijd gezorgd en gedaan. Voor de kleinkinderen, mijn ouders.”

Nu ze in Het Ringbaanhuis woont, krijgt zijzelf de ondersteuning die ze nodig heeft. Een geruststelling voor Marion. “Toen ze nog alleen woonde, was je er toch altijd mee bezig. Ze was een paar keer uit bed gevallen. De laatste keer wilde ze niemand lastigvallen, omdat het midden in de nacht was. Toen heeft ze gewoon een hele nacht op de grond gelegen. Het was niet meer verantwoord.”

‘Medewerkers zijn heel leuk, stuk voor stuk’

Nettie wilde wel graag in haar eigen buurtje blijven, en dat is aardig gelukt. Haar oude woning staat hemelsbreed nog geen 500 meter verderop. “In het begin vond ik het nog weleens lastig, als we daarlangs liepen, op weg naar de Jumbo. Maar nu kijk ik en denk ik alleen ‘oh, de gordijnen zijn dicht’. Meer niet, ik heb er echt geen erg meer in. Ik zit hier goed.”

Dat komt ook dankzij de fijne medewerkers, vertelt Marion. “Ze zijn heel leuk, stuk voor stuk. Je hebt altijd wel een dag waarop het even niet zo lekker gaat, toch? Dat je chagrijnig bent? Nou zij hebben die dagen niet, lijkt het wel. Of ze weten het heel goed te verbergen. Iedereen heeft ook altijd tijd voor een praatje. En de bewoners moeten niets, maar worden altijd gevraagd om mee te doen. Ze proberen echt iedereen erbij te betrekken.” Nettie knikt. “Ja, als ze boodschappen gaan halen voor het eten, dan vragen ze: heb je zin om mee te lopen? Nou, en ik doe overal aan mee.”

‘Ik maak mijn studio op mijn eigen manier schoon’

En dat is niet gelogen. “Ik vind alles leuk”, zegt Nettie, die naar haar vensterbank loopt om een geschilderde, houten bloem te pakken. “Kijk, dan gaan we bijvoorbeeld zoiets maken. Dan zitten we bij elkaar, kleuren en schilderen we. Nu heb ik daar de tijd voor. Vroeger was ik altijd aan het sjouwen en aan het doen.” Marion lacht. “Ons mam kan niet stilzitten.” “Nee”, antwoordt Nettie. “Ik maak hier ook mijn eigen studio schoon, houd het zelf bij. Kan ik het op mijn eigen manier doen.” In huis helpt ze ook graag met klusjes als de tafel dekken en opruimen. Maar koken? Nee. Nettie trekt een zuur gezicht. “Dat heb ik al zoveel gedaan in mijn leven.”

Het is dan ook mooi dat niets moet, in Het Ringbaanhuis. “Ik hoef niets te doen tegen mijn zin in. Maar ik vind veel leuk hoor. Ook als we op pad gaan” Marion: “Jullie zijn laatst naar de bossen geweest, om de bomen in bloesem te zien. En naar de Pasar Malam. Volgende week gaan we met zijn allen naar de Biesbosch. Maar ook hele gewone, simpele uitjes: even naar het tuincentrum voor een kopje koffie en dan rustig terugwandelen. En wat ik ook leuk vind: jullie zitten steeds vaker ’s avonds ook bij elkaar in de huiskamer om televisie te kijken. Sport, of André Rieu.” Nettie: “Ja, dan zingt iedereen mee. Dat vind ik ook het allerleukste hier. Gewoon, gezellig bij elkaar zitten. Als het maar samen is. Toen ik nog alleen woonde, heb ik heel veel gelezen. Poeh! Nu denk ik ook: als het weer koud en donker is, wil ik wel weer eens naar de bibliotheek. Ga ik weer lezen. Maar daar heb ik nu helemaal geen tijd voor!”