‘De eerste weken was ik heel verdrietig. Als je alleen thuiskomt, dan is het stil, hè?’

Je “doet het gewoon”: zorgen voor je echtgenoot na de diagnose dementie. Steeds een beetje meer. Totdat de casemanager zegt dat er een nieuwe, kleinschalige woonzorglocatie in de buurt wordt gebouwd, en het misschien toch een goed idee is om eens te gaan kijken. “Vooral in het weekend was er onrust, omdat het ritme dan wegviel.”

Carnaval, 1976. Kruisland. Tussen Jan en Riet slaat de vonk over. En hoe! Ja, het was liefde op het eerste gezicht, knikt Jan met een grote glimlach. Het hossen, zoals toen, is er wel af. Maar de liefde is altijd gebleven. Het was dan ook een hele grote stap, toen Jan in januari verhuisde naar Het Buitenvestehuis, de kleinschalige woonzorglocatie van Dagelijks Leven in Steenbergen. “48 jaar zijn we samen”, zegt Riet. “46 jaar woonden we ook samen, in Kruisland. En ineens is het dan klaar.”

Maar thuis ging het niet meer, vervolgt Riet. Hoewel ze het zelf niet eens zo in de gaten had. “Het sluipt erin”, legt ze uit. “En je bent er zelf hele dagen mee bezig, dus zie je het niet zo. Dat het eigenlijk niet meer gaat. Vooral de nachten waren zwaar. De onrust. Ik werd automatisch wakker als hij er ‘s nachts uitging. Op een gegeven moment werd het alweer licht en had ik nog niet geslapen. Dat breekt je op. De casemanager had het goed in de gaten. Zij wees me op de bouw van Het Buitenvestehuis, hier in Steenbergen, en zei: ik zou Jan misschien maar eens laten inschrijven.”

‘Ik ben zelf een van die zeurpieten’

Gelukkig vond Jan het ook een mooi huis, toen ze een kijkje gingen nemen. Dezelfde dag ging de inschrijving de deur uit en in januari knipte hij als eerste bewoner het lintje door om Het Buitenvestehuis officieel te openen. Daar is hij vandaag druk met het stofzuigen van de gang, als Riet zoals elke dag op bezoek komt. Ze zijn altijd blij om elkaar te zien. “Nou ja, 99% van de tijd”, zegt Jan met een guitige glimlach. Hij doet het graag, helpen in huis. Eigenlijk zou hij alleen even zijn eigen studio doen. “Maar ik ging zo door, de gang in.” Hij kan dan ook goed samenwerken, met de medewerkers van Het Buitenvestehuis, zegt Jan. Hij begint te lachen. “Ja, er zitten zeurpieten bij. Maar daar ben ik er zelf ook een van.”

Samen een nieuwe weg vinden

Ook met de andere bewoners heeft Jan het gezellig. Samen eten, televisie kijken, wandelen, een spel doen. “Ik verveel me hier eigenlijk nooit.” Het ritme in het huis is belangrijk voor hem, vertelt Riet. “Dat heeft hij nodig. Toen hij nog thuis woonde was er vooral in het weekend veel onrust, doordat dat ritme dan wegviel. Doordeweeks bezocht hij eerst het Odensehuis, de ontmoetingsplek voor mensen met geheugenklachten. Daar werden ook activiteiten georganiseerd. Hij fietste daar dagelijks heen. Tot hij een keer met zijn fiets op de grote weg belandde. Dat was niet meer veilig.” Dichterbij was zorgboerderij Hoeve Kakelbont, waar Jan daarna aan de slag ging. “De dieren verzorgen, klusjes doen, hartstikke leuk”, vertelt Riet. “Maar in het weekend viel dat ritme weg. Daar werd hij heel onrustig van.”

In Het Buitenvestehuis is er ritme, structuur. Dat is fijn, vindt Riet. “Maar vooral in de eerste weken was het wel verdrietig hoor. Ík was heel verdrietig. Vooral als ik na het bezoek weer thuis kwam. Dan komt het op je af, voel je het pas echt. Dan is het stil, hè? Maar het brengt nu ook rust. De medewerkers zijn leuk en lief. Ik heb het volste vertrouwen dat het goed is. We moeten nu samen gewoon een nieuwe weg vinden, hè Jan? En dat gaat goed, toch?” Jan knikt bevestigend. “Ja hoor, ja.”

‘Je hoeft niets te vragen’

Bijna elke dag komt Riet ‘s middags langs. Als de duofiets beschikbaar is, gaan ze graag samen fietsen. Anders maken ze een mooie wandeling. Even koffie drinken, bij mooi weer een ijsje eten. Met de andere bewoners van het huis vindt Riet het ook gezellig. “En je bent hier heel vrij. Ook als je hier niet woont. Je kan gewoon koffiezetten, in de koelkast zitten. Je hoeft niets te vragen. Heel fijn. In het begin ben je nog een beetje voorzichtig. Maar het mag gewoon.” Jan kijkt naar Riet. “We hebben het goed hier, hè?” vraagt hij. Riet glimlacht. “We hebben het hier goed.”