Cynisch antwoordt ze: “dan ga je zeker ‘slaap kindje slaap’ zingen?”

Bij ons woont een bewoonster die ondeugend kan zijn en snel in is voor een feestje, maar de laatste maanden regelmatig verbaal agressief is tegen een aantal andere bewoonsters. Soms dreigt ze zelfs mensen een lel te verkopen.

De sfeer is hierdoor vaak gespannen bij haar in de buurt. Je voelt het als er een nare opmerking op de loer ligt, je ziet het aan haar ogen. Zo ook op een woensdagmiddag toen ik met een aantal dames in de woonkamer aan tafel zat met een kopje koffie…

We hebben het over koetjes en kalfjes, maar de sfeer is gespannen. Mevrouw trekt veel de aandacht naar zich toe en haar vurige blik zet iedereen op scherp. Na een paar slokken koffie begint mevrouw te gapen en vertelt dat ze steeds zo slecht slaapt. “Zal ik een slaapliedje voor u zingen?” vraag ik met een lach op mijn gezicht.

Cynisch en direct antwoordt ze: “dan ga je zeker ‘slaap kindje slaap’ zingen? Dat doe je vanavond maar!” Met een ondeugende twinkeling in haar ogen begint zij zelf luidkeels te zingen. “Slaap kindje slaap, je vader is een aap…” De andere dames aan tafel zingen spontaan mee, maar dan wel de ‘nette’ versie. Het is een spontaan, gezellig zangmoment met een lach en gelukkig geen onvertogen woord.

‘Een aap… en een koe… en een schaap… en een bok met uiers’

‘s Avonds komt het zo uit dat ik mevrouw naar bed begeleid. “Moest ik nu nog een slaapliedje voor u zingen?” vraag ik. “Je doet maar!” antwoordt ze vol bravoure, alsof ik het voor mijn plezier aanbied (en dat is stiekem misschien ook wel zo). Met een heel serieus gezicht en overdreven gedragen stem zing ik:

“Slaap Trudie* slaap
Daar buiten slingert een aap
Een aap met een ondeugend snoetje
Dat eet zijn banaantjes zo zoetjes
Slaap Trudie slaap
Daar buiten slingert een aap… en een koe… en een schaap… en een bok met uiers.“
(Dat zijn de plastic dieren in onze tuin waar ze zo gek op is)

Ineens is mevrouw zichtbaar geëmotioneerd en wenkt me naar haar toe. Ze pakt me om m’n nek en ik krijg een dikke knuffel. “Dankjewel, dat is lief. Nu kan ik vast goed slapen.”

Welterusten stoere dame, met je grote mond en je kleine hartje.

Dit is de eerste blog van Margreeth van Dam – van Hove. Zij schrijft over “groene momenten”: mooie momenten die ze meemaakt wanneer ze als helpende bij Het Stalkaarsenhuis in Gorinchem haar groene Dagelijks Leven-polo draagt.

*Trudie is niet de echte naam van de bewoonster.