‘Als je rustig in de huiskamer een dutje doet, ben je wel thuis toch?’

Voor een interview wil ze best even in haar studio zitten, maar eigenlijk slaapt ze er alleen maar. Mevrouw Schrotenboer zit liever in de huiskamer van Het Voetelinkhuis in Steenwijk, waar ze sinds een aantal maanden naar volle tevredenheid woont. En ze is hartstikke druk, want ze doet aan alle aangeboden activiteiten mee. “Maar ik ben het zo weer vergeten.”

Mevrouw Schrotenboer is het gewend om bezig te zijn. Ze is altijd druk geweest en genoot ervan om onder de mensen te zijn. Het was daarom voor dochter Sandra en haar broer opvallend, toen er steeds minder initiatief vanuit hun moeder leek te komen. “Sinds ze in Het Voetelinkhuis woont, is dat wel anders. Ze doet overal aan mee. Ze wordt gestimuleerd, geprikkeld, altijd uitgenodigd.” Maar welke activiteiten er dan allemaal georganiseerd worden, dat vindt mevrouw Schrotenboer op haar beurt lastig te vertellen. “Ik vergeet het allemaal zo weer.”

Manusje-van-alles

Gelukkig wordt Sandra als dochter goed op de hoogte gehouden. “Je doet mee met de bingo, jullie gaan bloemschikken of samen muziek luisteren en je helpt in de keuken.” Mevrouw Schrotenboer concludeert dat ze wel een ‘manusje-van-alles’ is. Sandra lacht. “Ja. En als wij langskomen, dan gaan we wandelen, de hertjes in het park voeren of op de Markt een ijsje eten. Het park ligt hiernaast en het centrum is ook op loopafstand. Alles is dichtbij.”

Hoewel mevrouw Schrotenboer zelf vergeet hoe haar dagen eruitzien, weet ze wel wat ze het liefst doet: een praatje maken met de medewerkers en bewoners. Op haar vaste plekje aan tafel in de huiskamer. Waar ze het dan zoal over hebben? Vooral over vroeger. En ‘vroeger’ betekent voor mevrouw Schrotenboer de boerderij in Uffelte waarop zij opgroeide. “Het was geen grote boerderij hoor, we hadden vijf koeien. We moesten altijd helpen. Als bij ons het werk klaar was, werd gezegd: ga maar bij de buren kijken of je daar nog wat kan doen. Je wist niet anders.” ‘Vroeger’ is ook Havelte, waar mevrouw Schrotenboer later met haar eigen gezin woonde. Daar bleef ze druk. Met het gezin, maar ook met vrijwilligerswerk en het pension dat ze samen met haar man runde.

Niets te klagen

“Ze praat vooral veel over haar jeugd”, vertelt Sandra. Maar dat ze voor Het Voetelinkhuis nog drie jaar in een aanleunwoning in Havelte gewoond heeft, is moeilijker terug te halen voor haar moeder. “Ze had al wel eerder kunnen verhuizen, maar wij vonden het als kinderen moeilijk om haar uit haar vertrouwde omgeving te halen. Zou dat wel goed voor haar zijn? Zelf heeft ze daarover geen zorgen gehad. Gelukkig. Als wij zeggen dat het beter voor haar is, dan vindt ze het prima. En dat was ook zo: ze was in de war en ondernam zelf niets meer. Nu zit ze hier helemaal goed.” Mevrouw Schrotenboer knikt en herhaalt wat ze al vaker heeft gezegd. “Ik heb niets te klagen, ik heb het goed hier. Ik heb het naar mijn zin.”

Het is natuurlijk niet altijd even makkelijk voor Sandra. “Mijn moeder was altijd dol op toeren, een autoritje maken. En graag onder de mensen. Maar nu neem ik haar niet meer mee naar een verjaardag of een bezoek aan familie. Dat is veel te vermoeiend, alles gaat langs haar heen en ze raakt in de war. Dat dat soort dingen wegvallen, dat vind ik lastig. Ze herkent ons gelukkig nog wel. Maar als we twee weken op vakantie zijn, heeft ze dat niet eens zo door.”

Dutje in de huiskamer

Het geeft mevrouw Schrotenboer een gerust gevoel dat er altijd iemand voor haar is in Het Voetelinkhuis. “En dat geldt dan dus ook voor ons”,  vult Sandra aan. “Als we op bezoek komen zien we altijd medewerkers bij de bewoners zitten, dat geeft een vertrouwd gevoel. Ze denken heel goed mee. Als mensen naar bed willen, dan kan dat. En ik vind het bijvoorbeeld heel leuk dat ik de hond, Tosca, ook altijd mee mag nemen. Dat dat gewoon kan. Ik denk dat het voor mijn moeder ook wel als thuis voelt. Als je rustig in de huiskamer een dutje doet, dan ben je wel thuis toch?”