Zussen in Het Zevenheuvelenhuis: “Deze vrijheid heb je in andere huizen niet”

Samen naar het verzorgingshuis. Veel zussen grappen erover, voor Ria (81) en Ans (83) is het de realiteit. Zij wonen beiden in Het Zevenheuvelenhuis in Groesbeek. En hoewel ze best verschillend zijn, hebben ze in ieder geval één ding gemeen: de zussen werkten jarenlang allebei als kleuterleidster en wisten van geen ophouden. “Op mijn 80e viel ik nog steeds in als het nodig was.”

Ze zaten met z’n tweeën op de opleiding. Ans begon iets eerder dan Ria, maar allebei waren ze direct verkocht. “Ik heb het altijd leuk gevonden”, zegt Ria. Zo leuk, dat ze net als haar zus tot ruim boven de pensioenleeftijd nog als invaller voor de klas stond. Tot ze eind 70 was. Ans viel zelfs op haar 80e nog weleens in en haalde daar de krant én Koffietijd mee. “Ik wilde niet stoppen. Ik ben op mijn 17e begonnen als kleuterleidster, groeide door naar hoofdleidster en uiteindelijk naar adjunct-directeur. Ik heb veel zien veranderen. Eerst was het alleen spelen voor die kinderen, maar er kwamen steeds meer gerichte opdrachtjes. Heb het altijd met plezier gedaan. Het is fijn als je werk doet, dat je leuk vindt.”

“Vrijwilligster Ans”

Ook nu ze in Het Zevenheuvelenhuis woont, blijft ze bezig. Ze heeft het heel goed naar haar zin, vertelt Ans, die in het huis ook wel liefkozend “vrijwilligster Ans” wordt genoemd omdat ze altijd in de weer is. “Ik doe zoveel hier, dat is onvoorstelbaar. Dat is niet om op te scheppen, maar ik kan niet stilzitten. Ik doe dat graag, zo ben ik. Als de vaatwasser is uitgepakt, en het moet nog de kastjes in, dan komen ze nog niet binnenrijden of Ans staat alweer op om de glazen en kopjes in te pakken.”

“Ik help graag de andere mensen hier”, vervolgt Ans. “Laatst kwam ik een mevrouw op de gang tegen, die heeft dementie. Ze was de weg kwijt. Ik wist wel waar ze woonde, dus heb ik haar naar haar studio gebracht. Nu haal ik haar iedere dag op. Vind ik leuk om te doen, en ik heb er de tijd voor.”

Cappuccino op het terras

Verder helpt Ans ook graag met klusjes als de was opvouwen. Ria lijkt daarin helemaal niet op haar zus. Zij is nooit zo van het huishoudelijke geweest, ging liever sporten, fietsen of boetseren. “Ik ben vooral graag buiten. Fietsen met de duofiets of wandelen. We hebben een hele mooie tuin.” Anders dan Ans, is Ria ook nog weleens in haar studio te vinden. “Jawel hoor, ik wel. Even de krant lezen, met de loep erbij.”

Maar vaak is dat niet, want er valt van alles te beleven, vult Ans aan. “Het is altijd gezellig, ze doen alles voor ons. Gisteren gingen we pannenkoeken bakken. Dat was een hartstikke leuke middag. Wijntje erbij, biertje erbij… Gymmen doe ik graag aan mee. En je hoeft niet overal bij te zijn. Als je het leuk vindt, doe je mee, als je het niet leuk vindt, niet. Je mag alles doen wat je wil.” Ans wandelt ook graag het dorp in. “Ze hebben een leuk centrum, ik ga graag lekker op het terrasje een cappuccino drinken. En er zijn leuke winkels. Ria kan nu ze geen last meer van haar been heeft ook weer mee. Maar als ik alleen moet, ga ik ook.”

Verhuisdozen

Toch wil Ans liever terug naar huis, hoe gezellig ze het ook vindt in Het Zevenheuvelenhuis. “Ik ga ook nog weer terug. Ik heb mijn huis gewoon aangehouden”, zegt ze stellig. Hoewel ze al zo’n vier maanden in Groesbeek woont, zitten al haar spullen nog in verhuisdozen. Het Zevenheuvelenhuis is tijdelijk, vanwege “gedoe”. Dat is haar realiteit, vertelt Ria’s dochter Péronne. Zij heeft ervoor gezorgd dat tante Ans, die zelf geen kinderen heeft, na haar diagnose ook een plekje kreeg in de woonzorglocatie voor mensen met dementie toen ze merkte hoe goed haar moeder op haar plek zat.

Zo het dorp in

“Ik heb veel verzorgingshuizen van binnen gezien in de zoektocht naar een geschikte plek. En dit is toch wel heel wat anders. Wat zitten we hier dan luxe. Een nieuw huis, modern, fris, alles goed verzorgd en er wordt zoveel leuks georganiseerd. Het is echt gewoon als thuis. En de lijntjes zijn kort, ik heb heel fijn contact met het team. En dat mijn tante bijvoorbeeld gewoon met een GPS-tracker zo het dorp in kan, zonder begeleiding. Die vrijheid. Dat heb je in andere huizen niet.”

Péronne vertelt verder over haar bijzondere band met tante Ans. “Jij en oom Dick hebben zoveel op onze kinderen gepast, vroeger”, zegt ze tegen haar tante. “Zij hebben ook altijd gewoon drie paar opa’s en oma’s gehad. Nu is het omgekeerd, nu is de zorg voor mij. En dat doe ik met liefde. Ik wil ook dat jij het hier fijn hebt. Net als mam.” Anders dan Ans moet Ria er dan ook niet aan denken om nog weer terug naar haar eigen huis te verhuizen, vertelt Ria. “Nee hoor. Ik blijf hier wonen. Ik vind het hier heel fijn.”