‘Wil ik naar huis? Laat dít dan zijn als mijn thuis’

Francisca is gastvrouw en huishoudelijk medewerker in Het Emmerdennenhuis in Emmen. Zij schreef een prachtig gedicht over onze visie.

Ken mij, Zie mij, Hoor mij, Laat mij

Vragende ogen kijken mij aan
Zie je mij wel staan?
Welke dag is het vandaag?
De tijd gaat zo ontzettend traag

Vergeten
Het niet meer weten
Waar moet ik heen?
Ik voel me zo verward en alleen

Weg is mijn heden
Steeds verder ga ik terug in mijn verleden
Wil je proberen die te kennen?
Zodat het vertrouwd voelt en ik beter kan wennen?

Hoor je mij?
Sta jij aan mijn zij?
Ook als je mijn gedrag niet snapt?
Dat je dan niet ongeduldig op mij afknapt

Als ik boos ben en dat jou niet zint
behandel me dan niet als een klein kind
Maar geef me jouw hand als dat mag
Of een geruststellende glimlach

Wat ik zelf nog kan, wil ik zelf graag doen
Op mijn manier, net als toen
Geef me dan ook een doel
Zodat ik me gewaardeerd voel

En, laat me, als ik iets niet wil
Houd je dan maar stil
en zeg, het is goed
U mag zelf weten wat u doet

Probeer het op een ander moment nog maar een keer
Misschien ben ik dan niet zo afwerend meer
Weet je wel hoe moeilijk het voor mij is?
Dat ik mezelf kwijt raak en mijn vertrouwde omgeving mis?

Als ik verdrietig ben, sla dan jouw arm om me heen
Dan voel ik me niet meer zo alleen
Ik beloof je dat ik mijn dankbaarheid terug zal geven
Al is het in stilte of voor maar heel even

Als ik de weg kwijt ben
leid me dan zodat ik het weer even ken
Wil ik naar huis?
Laat dít dan zijn als mijn thuis

Sta jij voor mij klaar?
Met een knuffel of een lief gebaar?
Ik wil met jou verbinden
Zodat ik mezelf weer terug kan vinden