‘t Zijn de kleine dingen die het doen

Mevrouw is jarenlang alleen geweest en graag op zichzelf. We nodigen haar altijd uit om mee te doen met activiteiten in Het Tryneshuis. Vaak is ze stilletjes aanwezig. Deze ochtend staat er muziek op het programma. Bewoners kunnen een verzoekje indienen, dat we vervolgens zingen of luisteren.

De bewoonster bladert, stilletjes als altijd, door de klapper vol liedjes. Tot ze heel duidelijk zegt: “’t Zijn de kleine dingen die ’t doen!” We luisteren samen naar dit prachtige lied met mooie betekenis. Mevrouw zingt zelfs kleine stukjes mee. Ze geniet zichtbaar van het lied, en ik van haar reactie!

Zij glundert, ik geniet

’s Middags nodig ik haar uit om samen met mij een grote lijst te verven. “Oh, dat doe ik wel, dat kan ik wel”, zegt ze. Samen zitten we stilletjes aan tafel te verven. Daar waar mevrouw soms nog zoekende is naar “huis”, zo zit ze nu heerlijk ontspannen met een kwast in de hand, de lijst te verven. Ze glundert, ik geniet!

De ochtend erna wil de bewoonster niet meedoen met de activiteit. Ze blijft liever op haar eigen studio wat rommelen. Maar als ik haar in de middag vraag om op de foto te gaan voor haar dochter, dan komt ze meteen mee. “Natuurlijk doe ik dat, dat is voor haar, daar doe ik alles voor”, zegt ze. “Ik heb een hele lieve dochter!”  We gaan naar beneden en ik geef haar de lijst om vast te houden. Ze begint te stralen en zegt ineens: ”die heb ik gemaakt! Mooi he?” Dat is zeker mooi! En wat ik nog mooier vind, is dat mevrouw zich herinnert dat ze dit gisteren gemaakt heeft en straalt van trots.

Lieve mensen, maar komen ze nog langs?

Later die week ben ik op het kantoor bezig. Mevrouw kijkt om het hoekje van de deur naar binnen. Ik zie haar twijfelen en maak een gebaar dat ze binnen mag komen. Ze twijfelt zichtbaar en ik geef een klopje op de stoel naast me. Ze komt zitten met een onrustige blik en houding. Ze vertelt, onsamenhangend, dat ze zo’n lieve dochter heeft en lieve “kleintjes, net nieuw”: ze is onlangs overgrootmoeder geworden. Ze heeft het over haar huis en over mensen die komen die heel lief zijn. Er begint een lampje bij me te branden… Zou ze willen weten of haar dochter op bezoek komt?

Ik stel haar deze vraag, ze glundert. “Ja! Ja! Komt ze? Ik ben zo alleen!” Ik kon woorden en betekenis geven aan de mist in haar hoofd. Maar als ik eerlijk vertel dat ik niet weet of haar dochter komt, kijkt ze me verdrietig en teleurgesteld aan. “We kunnen haar bellen! Dan vragen we wanneer ze komt”, stel ik voor. Ik zie haar weer glunderen. “Kan dat? Kan dat echt?” Tuurlijk! We bellen haar dochter en ik leg uit dat haar moeder graag wil weten wanneer ze komt. Ik vraag of de telefoon op speaker mag, zodat ik kan helpen tijdens het gesprek.

De liefde is hoorbaar

Samen hebben ze een telefoongesprek waar je de liefde in terug hoort. Mevrouw voelt zich zichtbaar opgelucht na het telefoontje. Al helemaal als ik na het gesprek kort samenvat dat haar dochter vanavond nog  langskomt. Ze staat op, trekt me naar zich toe en geeft me een hele dikke kus op mijn wang. “Dankjewel hè, dankjewel.” Blij en ontspannen loopt ze het kantoor uit.

Ja, we organiseren als activiteitenbegeleiders grote activiteiten, uitstapjes en nog veel meer, maar wat telt is de lach op het gezicht van onze bewoners. Ik sluit mijn werkdag af en besef me eens te meer: “’t zijn de kleine dingen die het doen, die het doen, ‘t zijn de kleine dingen die het doen!”