‘Aan de twinkeling in mijn ogen ziet ze dat ik een grapje maak’

Terwijl ik me nog een keertje wil omdraaien om nog even te genieten van mijn heerlijke bedje gaat deze vlieger niet op, want mijn wekker verstoort deze pret. Ik moet er toch echt uit, om de kou te trotseren. Er moet gewerkt worden, niet geluierd. Eenmaal de voet over de drempel van het Rietveldhuis verschijnt er meteen een grote glimlach op mijn gezicht. Wat is het toch fijn om hier te mogen zijn.

Wanneer ik mijn groene polo draag, heb ik ook wel “het gekke vel” aan. Bij het binnenkomen in de huiskamer steek ik mijn handen omhoog en zeg vrolijk: “hier ben ik weer!” Bij de bewoners verschijnt een mooie glimlach om hun mond en daar word ik dan weer blij van.

‘Aan de twinkeling in mijn ogen ziet ze dat ik een grapje maak’

Tijdens de koffie vertel ik aan de dame naast mij dat er even later op de morgen muziek is in de activiteitenruimte. Ze heeft in eerste instantie niet zoveel zin om erheen te gaan. Maar als ik beloof dat ik met haar mee zal gaan om haar te begeleiden, wil ze er nog wel even over nadenken. De dame in kwestie heeft zo haar vaste uitspraken. Zo ook deze morgen. Op de vraag of ze koffie wil, antwoordt ze meteen: “Ja, met een koekje.” Ik zeg tegen haar dat er voor haar geen koekje is, want de trommel is leeg en dat ik haar ervan verdenk dat ze deze leeg heeft gesnoept. Ze kijkt me aan en ziet aan de twinkeling in mijn ogen dat ik een grapje maak. Ze zegt: “als ik nu een speld had, dan zou je ik je ermee in je billen prikken.” Samen moeten we er erg om lachen.

Een “mal wicht”

De mannen van de muziek hebben er weer zin in vanmorgen. Eentje zorgt voor de zang en de ander speelt accordeon. Wanneer ik de activiteitenruimte binnen wandel zie ik vooraan de “dame van het koekje” zitten. Ze kijkt niet vrolijk, dus ik zeg met grote lach om mijn mond tegen haar dat ze eerste rang zit tegenover een prachtige man die ook nog mooi accordeon speelt. Wat wil een mens dan nog meer? De man van accordeon hoort dit en begint te glimlachen. Hij vertelt aan me dat hij me eigenlijk wel een “mal wicht” vindt. Ik begrijp meteen wat hij bedoelt, want hier in Drenthe noemen we dat zo! Wanneer je “het gekke vel” aan hebt en met humor een mooie glimlach tovert op vele gezichten dan ben je inderdaad wel een beetje een “mal wicht”.

Humor is niet aan leeftijd gebonden. En of je nu 25 bent of 80 jaar: Humor houdt je jong, daar is geen crème tegen te smeren!