“Ik geef haar de ingrediënten en, belangrijker; de regie”

Ken mij, zie mij, Hoor mij, Laat mij. In haar eerste blog vertelt activiteitenbegeleider Melanie Peeters – van Gemert, activiteitenbegeleider van Het Tryneshuis in Venray, over hoe onze visie soms zo mooi tot uiting komt, ook al is de aanleiding verdrietig. 

“Ik zie al een tijdje dat een bewoonster zich steeds vaker terugtrekt op haar studio. Ze is in rouw. Onlangs zijn er twee bewoners overleden. Die mist ze, het waren vriendinnen geworden in huis. Samen praten we hierover. Ik hoor haar, ik luister. We halen herinneringen op, kijken foto’s van hen samen en het verdriet mag er zijn, ik laat haar.

Omdat ik mevrouw ken, weet ik dat ze van bakken houdt. En dan in het bijzonder van appeltaart. Op haar eigen manier, zoals ze dat vroeger elk weekend samen met haar kinderen deed.

Het is vrijdag, dus tijd voor appeltaart?

Jazeker! Mevrouw wil graag mee naar de keuken om te bakken. Ze vraagt om allerlei ingrediënten en benodigdheden die niet op het pak van mijn kant-en-klaardeeg staan, maar ik laat haar. Ik geef haar de ingrediënten en, belangrijker nog; de regie. Samen staan we in de keuken te knoeien met deeg terwijl ze vertelt over vroeger, over de fijne herinneringen.

Onverwachts bezoek

En dan, dan komt er onverwacht bezoek… haar dochter kijkt in de keuken. Ze straalt en zegt: “wat fijn om mam weer te zien bakken!” En onze bewoonster verandert in een klein ogenblik van bewoonster naar moeder. Daar staan ze, samen, net als vroeger, appeltaart te bakken.

Ik laat ze, ik hoor ze en ik zie ze! Wat fijn dat ik deze bewoonster ken!”