“Serieus, mam? Wie mist er nou school?” Arenda volgde de opleiding tot GVP

“Ik mis het om naar school te gaan.” Mijn 17-jarige puberzoon – met gezonde tegenzin voor school – kijkt me ongelovig aan. “Serieus, mam? Wie mist er nou school?”

Ik moet lachen. En ja, ik meen het echt. Niet per se het maken van huiswerk of de lichte stress vlak voor een inleverdatum, maar wel het gevoel dat je na een lesdag weer nieuwe kennis en inzichten hebt opgedaan. En je bijna niet kan wachten om deze in de praktijk toe te passen. Precies dat gevoel ervoer ik na elke lesdag van de opleiding tot Gespecialiseerd Verzorgende Psychogeriatrie (GVP).

Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat ik trots mijn handtekening mocht zetten onder mijn diploma tot GVP en mijn speldje kreeg opgespeld. Mijn medegeslaagde klasgenoten en ik waren anderhalf jaar lang leerling.

Elke lesdag vakantiegevoel

Een lesdag op zich was al een hele belevenis. Misschien ook wel omdat de lessen werden gegeven in een voormalig huishoudschoolgebouw in Oisterwijk, waar nu ook Het Poirtershuis is gevestigd. Dat ik er vaak ruim een uur over deed om er te komen, vond ik eigenlijk ook niet zo erg. Rijdend door het prachtige Brabantse landschap kreeg ik telkens een beetje vakantiegevoel.

Allemaal collega’s van Dagelijks Leven

Twee enthousiaste docenten wisselden elkaar af. Ze vulden hun lessen aan met herkenbare voorbeelden uit hun eigen praktijkervaring. Als klas waren we een mooie mix van leeftijden, achtergronden en ervaringen. Wat ons verbond, was dat we allemaal werkten in een huis van Dagelijks Leven. En dat we hetzelfde doel deelden: onze bewoners de best mogelijke zorg en aandacht bieden. Met altijd in ons achterhoofd de visie van Dagelijks Leven.

Het was daardoor fijn en leerzaam om met elkaar te sparren, ervaringen te delen en herkenbare situaties te bespreken. We leerden kritisch en met een open blik naar ons eigen handelen te kijken. We wisten elkaar vooral te motiveren op momenten dat het even tegenzat.

GVP met rugzak

Als ik nu terugkijk op het jaar na mijn diplomering, realiseer ik me dat ik best zoekende ben geweest naar hoe ik mijn rol als GVP binnen Het Stalkaarsenhuis kon invullen. Tijdens de diplomering werd mooi verwoord dat we een rugzak hadden ontvangen met een aantal gereedschappen – en dat het aan ons was om die rugzak verder te vullen.

De mens achter het (onbegrepen) gedrag

Ik besef ineens dat ik het afgelopen jaar ongemerkt die rugzak steeds verder vulde. De functie van GVP is voor mij nu een waardevolle aanvulling. Het helpt mij verder te kijken en beter te begrijpen wat een bewoner nodig heeft. Het laat mij steeds weer bewust kijken naar de mens achter het (onbegrepen) gedrag. Daarbij heb ik vooral geleerd hoe waardevol samenwerking is –  met collega’s én met verwanten. Samen zorgen we ervoor dat onze bewoners écht gezien en gehoord worden.

“Zou je echt weer naar school willen, mam?”, vraagt mijn zoon.

Ja, eigenlijk wel, ik wil weer een opleiding gaan volgen, nog meer kennis en inzichten opdoen. Want leren stopt nooit. De zorg verandert, de bewoners veranderen, en ik groei graag met hen mee.