Kon Guus (4) niet een keer bij “opa Jan” op bezoek komen?

Eind vorig jaar bezochten we met een aantal bewoners de kerstmarkt bij het tuincentrum. De bewoners keken hun ogen uit en genoten van de sfeer. Het viel me op dat Jan niet zozeer oog had voor al die kerstprullaria maar vooral vrolijk werd van het jongetje dat stond te dansen bij de kerstpinguïns. “Mooi hè!” zei hij tegen het jongetje, dat zich een beetje verlegen terugtrok achter zijn moeder.

Samen met Jan kwam ik even later moeder en zoon weer tegen bij het kerstdorp. Weer zei Jan: ”mooi hè?” Het jongetje antwoordde enthousiast: “ja!” Ik vertelde dat “opa Jan” wel samen met hem naar het kerstdorp wilde kijken. De moeder zei dat Guus dat ook wel wilde, want hij had een poppetje op de wc zien zitten. Samen liepen ze langs het kersttafereel, lachend en genietend van al die pracht.

Toen het voor ons bijna tijd was om te vertrekken zei ik tegen Guus en zijn moeder dat Jan in Het Tryneshuis in Venray woonde en dat hij het vast leuk zou vinden als ze een keertje op bezoek zouden komen. Jan zei meteen: “jij mag altijd bij mij op bezoek komen!”

Eenmaal thuis is de herinnering helaas verloren

We liepen verder en Jan vertelde over het “plezierige uitje” en “dat kleine jochie”. Eenmaal thuis was hij de herinnering helaas verloren, maar wat had hij genoten. Ik rapporteerde de bijzondere ontmoeting en ging weer verder met mijn andere werkzaamheden zonder verder stil te staan bij hoe Guus en zijn moeder de kennismaking in het tuincentrum hadden ervaren.

“Mag ik bij opa Jan op bezoek?”

Tot ik drie weken later werd verrast door een mooi berichtje via Facebook, van de moeder van Guus. Ze schreef dat de ontmoeting bij het tuincentrum zo speciaal was geweest. Het had zoveel indruk gemaakt op de 4-jarige Guus dat hij in de kerstvakantie meermaals had gevraagd of hij bij “opa Jan” op bezoek mocht.

Kippenvel! Wat prachtig! Een jongetje van 4 jaar dat zo open staat voor, een voor hem, klein bezoekje, maar voor Jan een groots gebaar. Ik vertelde Guus’ moeder dat Jan de herinnering helaas al kwijt was maar dat ik ervan overtuigd was dat de klik er opnieuw zou zijn. We besloten een keer na schooltijd af te spreken. Dan konden Jan en Guus samen wat drinken en eventueel een spelletje doen of kleuren.

Lachend en puzzelend aan de grote tafel

Jan realiseerde zich niet dat er bezoek, speciaal voor hem, zou komen. Hij heeft zelf geen kleinkinderen. Maar het weerzien van Jan en Guus zorgde voor een stralende lach op ieders gezicht. Wat een prachtige, nieuwe, ontmoeting! De ontspanning en het plezier straalde er vanaf! Jan kreeg een roze koek van Guus. En “opa Jan” had voor Guus en zijn grote broer Tijn, die ook wel benieuwd was naar die leuke opa uit het tuincentrum, cola en een snoepje.

En daar zaten ze dan: “opa Jan” en Guus uit het tuincentrum, lachend en puzzelend aan de grote tafel in Het Tryneshuis. Wat een prachtig gezicht! Jong en oud verenigd. Natuurlijk vooral dankzij de moeder van Guus, die de waarde zag van een bezoekje aan Het Tryneshuis. Die de moeite nam om een bericht te sturen om zo jong en oud samen te brengen. En Guus? Die komt tegenwoordig vaker op bezoek. Daar zijn wij, en vooral “opa Jan”, heel blij mee!

Bekijk de video

Over de bijzondere “vriendschap op het eerste gezicht” tussen Guus en Jan maakten we ook de video ‘De vrienden’. Klik hier om de video via YouTube te bekijken.