‘De ruimte krijgen om onze zorg zelf vorm te geven, geeft zoveel energie’
Lees meer
Energie krijgen van je werk. Ik begrijp ineens wat hier mee bedoeld wordt. Vandaag fietste ik al ruim 30 kilometer op de duofiets met onze bewoners in en rond Gorinchem. Toch fiets ik nu nog met een ongekend energiek en blij gevoel naar huis.
Ik besef me ineens dat ik echt energie krijg van mijn werk sinds ik vorig jaar bij Dagelijks Leven ben begonnen. Ik kan het me bijna niet meer voorstellen dat ik letterlijk buikpijn heb gehad voordat ik aan mijn eerste werkdag in Het Stalkaarsenhuis in Gorinchem begon. Bang om toch spijt te krijgen van mijn beslissing. De beslissing om te stoppen met werken in de wijkverpleging. Hoewel ik daar al 12 jaar werkte, zeker niet met tegenzin, miste ik het wel steeds meer om echt de tijd hebben voor de mensen. Kon het echt zo zijn dat dit bij Dagelijks Leven anders zou worden?
De tijd om even te praten over zijn overleden parkietje
Nu ruim een jaar later kan ik daar alleen maar volmondig “ja” op antwoorden. Ik heb namelijk echt de allerleukste baan die er is bij Dagelijks Leven. Ik ben in de gelukkige positie dat ik niet alleen als activiteitenbegeleidster, maar ook als verzorgende IG mag werken. En, sinds een halfjaar, ook als studerendGVP .
Hoe fijn is het om te kunnen zeggen dat ik nu echt tijd heb voor de bewoners? Hoe motiverend het is om samen met collega’s te werken, die er ook voor willen gaan? Die ook hun best doen om onze bewoners net dat beetje extra te bieden? Hoe stimulerend het is om weer uitgedaagd te worden door het volgen van de GVP-opleiding?
Hoe dankbaar ik me voel wanneer een bewoner mij vertelt dat hij het zo prettig vond dat ik de tijd nam om even met hem praten over zijn overleden parkietje. Hoe blij ik zelf ben als ik de bewoners plezier zie beleven aan alle activiteiten die we aanbieden. Maar ook over hoe ik de ruimte krijg om mezelf te kunnen ontwikkelen. Hoe mijn ideeën gewaardeerd worden en ik ze kan en mag uitvoeren.
Het douchemoment werd uiteindelijk zelfs een feestje
Met als resultaat dat ik nu elke woensdagmiddag een enthousiast schildersclubje onder mijn hoede heb. Binnenkort houden we zelfs een echte expositie! En afgelopen zomer creëerden we een heuse Stalkaarsen-camping in de tuin. Zo mooi om te ervaren hoe fijn mensen het vonden om weer eens een keertje, net als tijdens de vakanties vroeger, in een tent te kunnen kamperen.
En hoe fijn is het, wanneer het me lukt om iemand, die absoluut niet graag doucht, te helpen bij douchen? Dat lukt doordat ik bij Dagelijks Leven echt naar de bewoner kan en mag kijken. De tijd kan nemen en daardoor mee kan bewegen met die bewoner. Waardoor het hele douchemoment uiteindelijk alsnog een feestje is geworden. Eerder vanmiddag vroeg een bewoner of we met de duofiets naar de rivier konden fietsen omdat hij daar vroeger als schipper zelf vaak gevaren had. Wat heb ik genoten van hoeveel deze meneer genoot toen hij eenmaal de rivier zag. Van het dropje dat ik later stiekem van hem toegestopt kreeg als dank omdat ik met hem meeging.
Energie, heel veel energie krijg ik van mijn werk bij Dagelijks Leven. En terwijl ik naar huis fiets bedenk ik me hoe fijn het is dat ik morgen gewoon weer mag gaan werken.