Samen oud in Het Alterehuis: “Het is hier fijn, echt”

Wie Truus en Piet Luijnenberg samen ziet, snapt meteen: die twee horen bij elkaar. Al 54 jaar delen ze lief en leed. Ook nu ze samen in Het Alterehuis wonen, een kleinschalige woonzorglocatie voor mensen met dementie in Halsteren. Met de andere bewoners kunnen ze goed overweg, vertelt Truus. “Maar als ik ze zat ben, ga ik gewoon in onze eigen studio zitten. Goede Tijden, Slechte Tijden, dat kijk ik het allerliefst. En samen kijken we altijd Studio Sport.”

Toen Piet een jaar geleden in Het Alterehuis kwam wonen, bleef Truus achter in ‘hun’ huis. Maar na ‘een ongelukje’ en revalidatie werd duidelijk: Truus kon niet meer terug. Geluk bij een ongeluk, was er nog plek in Het Alterehuis. En wát voor plek: de echtparenkamer was vrij. Die keuze was snel gemaakt, Truus en Piet woonden weer samen onder één dak.

Samen in de echtparenstudio

Daar, in hun echtparenstudio, voelt Truus zich al aardig thuis: “Het is hier fijn. Echt, ik vind het hier prachtig.” Ze maakt een wijds gebaar door de zonnige hoekstudio. Die is gezellig aangekleed met spulletjes van thuis. Mooie schilderijen aan de muur, foto’s van familie én van het echtpaar samen op de kast. In de zithoek staan twee luxe luie stoelen. “Zelf uitgezocht!”, zegt Truus trots. Want naast lekker zitten, moesten de stoelen natuurlijk ook mooi zijn. Enthousiast laat ze zien hoe je de benen omhoog doet, met één druk op de knop.

“Uit eten of naar het theater? Dat doen we regelmatig”

Hoe fijn hun studio in Het Alterehuis ook is, het echtpaar gaat nog graag samen op pad. Hun zoon, die als chauffeur fungeert, gaat dan gezellig mee. “Uit eten, naar het theater…van alles! Soms wel twee keer in de week. Dat vind ik fantastisch leuk.” Het liefst gaat ze naar de concerten Dana Winner, zoals laatst nog in het theater van Bergen op Zoom. Het gesigneerde programmaboek, dat als bewijs op tafel ligt, is een mooie herinnering.

Luisterend oor

Praten is voor Truus niet gemakkelijk. Niet omdat ze niks te vertellen heeft, trouwens. De spraakstoornis dysartrie maakt het lastig om woorden goed uit te spreken, en soms is het ook even lastig om op een woord te komen. Maar luisteren, dat kan ze als de beste. Als medebewoners hun hart even willen luchten, staat Truus graag voor ze klaar. “Ik vind het fijn dat ik dat kan doen, maar soms is het ook lastig hoor. Bijvoorbeeld als ze iets niet meer weten, door de dementie. Maar ik weet dat ze er niets aan kunnen doen.” Zorgmedewerker Marjoleine, die naast Truus zit, knikt instemmend: “Steeds vaker kom je nu ook naar ons toe, he? Als je merkt dat iemand ergens mee zit. Zo blijf jij er niet mee zitten. Voor ons is dat ook fijn, kunnen we jou én de ander helpen.”

“Zij krijgen ervoor betaald, ik niet”

De dames in het groen, zoals Truus de zorgmedewerkers in Het Alterehuis noemt, staan altijd klaar. “Ze helpen mij met aankleden, haren wassen. De rest kan ik gewoon zelf, dus dat doe ik ook.” En helpen in het huishouden? Truus moet lachen. Ze kijkt Marjoleine ondeugend aan: “Nee, ben je gek. Zij krijgt ervoor betaald. Ik niet!”