“Alleen is ook maar alleen. Hier is er altijd iemand voor een praatje”

Ruim een jaar, zo lang woont ze in Het Alterehuis. Hoe het precies kwam, dat ze nu woont in de kleinschalige woonzorglocatie van Dagelijks Leven? Daar weet Lien Buijssen het fijne eigenlijk niet meer van. “Ik woonde alleen. En alleen is maar alleen. Toen zei mijn dochter: ‘Is Het Alterehuis niet iets voor jou?’ We zijn gaan kijken en er was toevallig een studio vrij. Nou, en nu woon ik hier.”

Niet meer alleen

Onder haar medebewoners heeft ze inmiddels verschillende goede vriendinnen. Eén daarvan is Sjaan, haar buurvrouw. “Sjaan heb ik hier leren kennen. We doen veel samen. Dan gaan we een eindje lopen, of zitten we in de huiskamer. Heel gezellig vind ik dat.” Ook met de andere bewoners kan ze het goed vinden. Er is altijd wel iemand in voor een praatje of een spelletje. “En wil ik toch even alleen zijn, om te lezen of voor een puzzel? Dan ga ik gewoon in mijn studio zitten.”

Dat de bewoners van de woonzorglocatie dementie of andere geheugenproblemen hebben, was haar nog niet zo opgevallen. “Ik heb dat niet hoor. En mijn buurvrouw ook niet.” Toch gaat ze niet graag meer ver van huis, gewoon voor de zekerheid. “Ik ben wel eens de weg kwijt geweest. Maar gelukkig is Halsteren een dorp, dan kun je altijd de weg vragen.”

Foto’s en herinneringen

Vanuit haar favoriete stoel kijkt ze tevreden rond in haar studio. Op een tafeltje staat een foto van haar overleden echtgenoot, waarmee ze ruim 35 jaar getrouwd was. Ook aan de muur hangen foto’s. “Kijk, dat is mijn dochter… En op die foto daar staan al mijn drie kleinkinderen. Mijn kleinzoon geeft bootcamplessen in Halsteren, ken je hem toevallig?”

Ze haalt haar mobiele telefoon tevoorschijn. Behendig scrollt ze langs tientallen foto’s. “Leuk hè, dan kan ik ze altijd even zien.” Chatten doet ze ook, via Whatsapp, met haar (klein)kinderen en vriendinnen. Maar ook ‘in het echt’ komen haar kinderen en kleinkinderen regelmatig langs in Het Alterehuis. “Of ik ga zelf op bezoek bij mijn dochter, die woont hier vlakbij.”

“Ze zijn er gewoon als je ze nodig hebt”

Dat haar dochter in de buurt woont is fijn. Maar als er iets is, kan ze ook altijd terecht bij de ‘dames in het groen’, zoals ze de medewerkers van Het Alterehuis noemt. “Die komen ook wel eens vragen of ik koffie kom drinken. Dan is het koffietijd. En ze organiseren spelletjes.” Wat ze nog meer voor haar doen, vindt Lien lastig om te zo bedenken: “Ze zijn er gewoon als je ze nodig hebt.”

Dan wordt er aangeklopt. Als Lien roept: “Ik ben thuis, hoor!”, komt één van de medewerkers binnen met een stapel schone was. Lien springt op om die netjes op te bergen, alles op de juiste plek. “Kijk, gestreken en al. Dat wist ik niet hoor, dat ze dat hier doen.” Lachend voegt ze toe: “Maar fijn is het wel!”