‘Ken mij: mooi om te zien hoe ook bewoners onze visie uitdragen’

Ik schrijf deze blog kort na de paasdagen en Koningsdag. Dagen die vaak doen denken aan mooie vieringen met familie en vrienden. Samen zoeken naar eieren, hoop en liefde vinden in een gezamenlijk geloof of, op Koningsdag, de trots voelen voor het koningshuis. Bij onze bewoners speelt dit denk ik nog meer dan bij ons. Het is mooi én leerzaam om dit mee te kunnen en mogen maken.

Met Pasen ben ik gezellig als paashaas door Het Heiakkerhuis gelopen. Niet alleen onze bewoners genoten: ook de verwanten, met en zonder kinderen, gaven aan het geweldig te vinden. Meerdere bewoners vertelden mij met een glimlach dat ze wisten dat ik in het pak zat en dat ze het prachtig vonden. Mooi om te zien dat ook onze bewoners onze visie uitdragen: ken mij. Ik hoorde verhalen over hoe zij vroeger als kind naar eieren zochten, en hoe hun kinderen en kleinkinderen het later dunnetjes overdeden. Ze deelden liefdevolle herinneringen over het samenzijn met familie en vrienden.

Mooi om haar zo intens te zien genieten

Een zeer zelfstandige bewoonster heeft veel moeite heeft met haar lichamelijke en geestelijke achteruitgang. Ze ervaart daardoor onrust. Ook zij moest lachen toen ze me zag en vertelde met een glimlach over haar herinneringen. Het was fijn om haar zo intens te zien genieten. Het leven is niet altijd fijn en soms is het niet anders, maar we kunnen wel proberen de bewoners te laten genieten van oude tradities en herinneringen. Én samen nieuwe tradities en herinneringen creëren.

Willem-Alexander en Máxima op bezoek

Ook Koningsdag vierden we. Een traditie die bij onze bewoners welbekend en vaak ook geliefd is. Dus speelden wij oer-Hollandse spelletjes en liepen “Willem Alexander” en “Máxima” bij ons rond in huis. Mijn collega zag er als “Máxima” zo mooi uit in haar koningsblauwe jurk dat dit ook opviel bij twee bewoners. Onze koningin kreeg een handkusje en een grote glimlach terwijl aan mij als “Willem Alexander” werd verteld dat ik “beter moest oppassen anders was ik haar kwijt”.

Een andere bewoners zei met een glimlach dat ze een mooie vrouw was toen het gesprek ging over haar jurk. Ik zei met een lach: “kom Máxima, we gaan naar huis anders raak ik je kwijt aan deze charmante, flirtende heren.” Natuurlijk moest iedereen hierom lachen. Het was een mooie dag, vol grapjes, herinneringen en gesprekken over het koningshuis door de jaren heen.

Een eer om erbij te zijn

Het waren weer momenten waarvan ik het een eer vind om erbij te zijn. We hebben herinneringen gemaakt en gevoelens opgeroepen die misschien in de toekomst helpen om de moeilijke tijden wat te verzachten. Even met een lach en een traan terugdenken aan de momenten dat er ondanks alles genoten werd.