‘Even zijn we twee vriendinnen, die aan één blik genoeg hebben’

Na een heerlijke douche op de vroege morgen zit ik lekker aan tafel te genieten van een ontbijtje. Nou ja, genieten? Ik ben in mijn hoofd met te veel dingen bezig. Ik slaak een diepe zucht, zet de radio aan en neurie zachtjes mee met de mooie muziek. Mijn gedachten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Muziek kan je naar vele herinneringen terug brengen. Herinneringen waar je blij van wordt, maar ook soms ook verdrietig. Zo ben je even terug op dat ene speciale moment.

Zo ook op een middag bij ons in Het Rietveldhuis. ‘s Middags stond er een optreden van een zangeres op het programma. Van tevoren kijk je natuurlijk wel wat filmpjes om zo een kleine impressie te krijgen van wat er staat te gebeuren. Toch blijft het spannend hoe onze bewoners reageren. Je wil het altijd iedereen naar de zin maken, maar soms lukt dat niet.

Snel een kam door het haar

Na een smakelijke warme maaltijd is het opschieten. Opruimen, toiletbezoek, een kam door het haar en iedereen naar de plek wijzen, dat geeft toch enige onrust. Na wat geroezemoes onderling zit iedereen er klaar voor. Ik denk: laat het nu maar beginnen. Lang hoeven we niet te wachten, want ik hoor al vlot de eerste klanken. En die eerste klanken zijn geweldig. Ook zie ik aan de gezichten van onze bewoners dat ze genieten. Er straalt rust vanuit de hele groep.

Er is één bewoonster die met haar ogen dicht zit. Ik vraag me af of ze slaapt of gewoon geniet van de mooie muziek. Op deze vraag heb ik snel antwoord.

‘Oei, dat is wel een hele hoge noot’

De zingende dame start een nummer in met veel hoge noten. Ze flaneert door de huiskamer en laat de hoge klanken de ruimte vullen. Al zingend loopt ze richting de bewoonster met gesloten ogen, die ineens haar ogen opent. Meteen komt de hoogste toon aan bod. Ik denk: “oei, dat is een hoge noot.”

Op dat moment heb ik ook oogcontact met de net nog slapende bewoonster. Haar blik zegt genoeg. Met gefronste wenkbrauwen laat ze haar ogen rollen. Ik geef haar een knipoog en zij gniffelt. Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht. Even lijkt het of we twee vriendinnen zijn die aan één blik genoeg hebben om elkaar te begrijpen. Na het optreden loop ik naar de bewoonster toe en vraag of ze heeft genoten. Nou dat heeft ze wel, en ik ook!