Wonen met Alzheimer in Het Vechtdalhuis

Alzheimer is de meest voorkomende vorm van dementie. Maar liefst 70 procent van alle mensen met dementie (in Nederland ruim 270.000) kampt met de ziekte, die op termijn meer aantast dan alleen het geheugen. “Deze ziekte laat je stap voor stap afscheid nemen van elkaar”, zegt Dinie van Lenthe, wier moeder Jannie de Leeuw (80) lijdt aan Alzheimer. Ze woont sinds juli 2018 in Het Vechtdalhuis, waar ze – dankzij de 24-uurs zorg – een zo normaal mogelijk leven kan leiden. Dinie: “Zowel voor de bewoners als hun familie is Dagelijks Leven een enorme steun.”

Jannie werd vroeg weduwe en woonde al op 62-jarige leeftijd alleen in een twee-onder-een-kapwoning in Dalfsen. Desalniettemin was ze volgens Dinie altijd ‘een

sterke vrouw, die midden in het leven stond.’ Het begon de familie dan ook snel op te vallen toen daar langzamerhand verandering in kwam.

Dinie: “Op een gegeven moment wist ze niet meer hoe ze met de auto naar haar kinderen moest rijden, ondanks dat we maar 8 kilometer van haar vandaan woonden.” Uiteindelijk bleek autorijden en fietsen helemaal geen optie meer, omdat het te onveilig voor haar werd. Daarom hebben we een duofiets aangeschaft en dat was een mooi alternatief. Dinie: “Hoewel we er geen ervaring mee hadden, begon bij ons het vermoeden van Alzheimer te leven.” Na enkele tests in het ziekenhuis bleek hier inderdaad sprake van te zijn.

Confronterend

Nadat de diagnose was gesteld, begonnen zich bovenop de geheugenproblemen ook andere symptomen te manifesteren bij Jannie. “Dat was confronterend”, zegt Dinie. “Ze kreeg last van frustraties en had moeite met praten en lopen. Daardoor werd ze steeds afhankelijker.” Mede door de sociale buurt waarin ze woonde en de steun van haar kinderen, kon Jannie nog een poos thuis blijven wonen. Echter, toen haar situatie verslechterde was de familie het erover eens dat ze beter af zou zijn in een verpleeghuis. Dinie: “Dat was erg moeilijk. We hadden het gevoel onze moeder in de steek te laten door haar uit haar vertrouwde huis te halen. Maar we hadden geen keus. Wij zijn haar kinderen, maar de Alzheimer draaide dit om. Ze werd een kind van ons.”

Liefdevolle verzorging

Dinie: “Onze moeder kon nog heel goed duidelijk maken wat ze wil en wat ze niet wil. Dat is altijd haar karakter geweest.” In goed overleg met Jannie is door de familie naar een passende woonlocatie gezocht. Na een tijdje in een ander verpleeghuis te hebben gewoond, nam Jannie in juli 2018 haar intrek in Het Vechtdalhuis. Dinie: “Niets dan lof voor haar vorige woonlocatie; ze werd er goed ondersteund en kon er vier keer in de week naar een zorgboerderij voor dagbesteding, maar het bleek uiteindelijk niet voldoende. We moesten op zoek naar een verpleeghuis, waar ze 24 uur per dag verzorgd wordt.”
Deze tweede verhuizing viel Jannie zwaar, maar bleek uiteindelijk wel een goede beslissing te zijn. Dinie: “Het Vechtdalhuis voelde direct goed. Wat meteen opviel was hoe liefdevol de bewoners verzorgd worden. Dat is moeilijk te omschrijven; dat moet je meemaken. Zowel de bewoners als hun familie worden echt in hun waarde gelaten. Dat vinden wij belangrijk.”

De rust wedergekeerd

In de tijd waarin Jannie woont in Het Vechtdalhuis, is het goede gevoel van Dinie bevestigd: “We zijn heel tevreden over Het Vechtdalhuis. Onze moeder wordt zoveel mogelijk betrokken bij de dagelijkse bezigheden, waardoor ze weer structuur heeft. Daar is ze het best bij gebaat. Ze is altijd bezig en zo kennen we haar het best.”

Desalniettemin voelt het voor Dinie alsof ze bij ieder bezoek weer een beetje afscheid neemt van haar moeder. “Ze is nog wel aanwezig en heeft nog heldere momenten, maar ze is niet meer wie ze was. Dat doet pijn.” Om zoveel mogelijk de regie te houden, heeft Jannie schriftelijk laten vastleggen hoe ze invulling wil geven aan haar laatste levensfase. “We zijn dankbaar dat ze die in Het Vechtdalhuis meemaakt”, zegt Dinie. “Dat geeft ons veel rust.”